ခြင့္လြတ္ပါဘုရား (မင္းကြန္းဆရာေတာ္)

ကၽြန္ေတာ္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ေရးမယ္လုပ္ခါမွ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ေနခဲ့ေက်ာင္းနာမည္ကုိ ေမ့ေနလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းဆက္ေမးရေသးတယ္။ ေနာက္ ေမ့ေနတာက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္မွာ ဖတ္ဖူးလုိက္တယ္။ အဲဒီႏွစ္အုပ္လံုးက “ရတု” စာအုပ္။ ေရႊရတု၊ ေငြရတုစာအုပ္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ရ႕ဲ ေရႊရတု၊ ေငြရတုလား၊ မုိးမိတ္ရ႕ဲ ေရႊရတု ေငြရတုလား၊ သာသနာ့တကၠသုိလ္ရ႕ဲ ေရႊရတု ေငြရတုလား။ ဘယ္ရတုမွန္း မမွတ္မိေတာ့တဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ဆီက ဖတ္လုိက္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္က ကၽြန္ေတာ္ေရးမယ့္အတုိင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က အျဖစ္အပ်က္ကုိသာ မွတ္မိတတ္ၿပီး ဘယ္က ဘယ္လုိ ဘယ္အခ်ိန္ဆုိတာကုိ ေမ့တတ္တာ အက်င့္ျဖစ္ေနလုိ႔။ တကယ္ေတာ့ မူရင္းအတုိင္း ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသလုိပဲ ေရးျပပါေတာ့မယ္။ အဲဒီ ေဆာင္းပါးေလးမ်ားရွိရင္ မူရင္းအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူးေပးၾကပါဦး။

အျဖစ္အပ်က္က ဒီလုိပါ။ တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ေနထုိင္ရာ ဓမၼနာဒေက်ာင္းတုိက္ကုိ ေရာက္လာတယ္။ ၾကည့္ရတာ အဲတုန္းက မုိးမိတ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ မလုပ္ရေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းကြန္းဆရာေတာ္တုိ႔လုိ ဆ႒သဂၤါယနာ ဝသဇၨကဆရာေတာ္၊ မဟာဗုဒၶဝင္က်မ္းျပဳဆရာေတာ္၊ တိပိဋကနိကာယေက်ာင္းတုိက္ကုိ တည္ေထာင္တဲ့ဆရာေတာ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ (ရန္ကုန္/ မႏၲေလး) ဖြင့္လွစ္တဲ့ဆရာေတာ္၊ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးသင္တန္းေက်ာင္း ၊ ဇိဝိတဒါနသံဃာ့အထူးကုေဆး႐ံုကုိ တည္ေထာင္တဲ့ဆရာေတာ္ စတဲ့ဂုဏ္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိ ၾကည္ညိဳခ်င္တဲ့ တကာျဖစ္ပံုရပါတယ္။ အဲဒီလူ မင္းကြန္းဆရာေတာ္နဲ႔ ေတြ႕တာ အေတာ္ကံေကာင္းသြားတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ဘယ္သူမဆုိမွာ လူသူသိပ္သတိမထားမိတဲ့ အရည္အခ်င္း တစ္ခုစီ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲလုိ လူသူမသိတဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုစီ ပုိင္ဆုိင္ထားၾကတဲ့အထဲက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုဟာ ဘယ္သူကုိမဆုိ သာသနာကုိ ၾကည္ညိဳတတ္ေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမႏုိင္တ့ဲ အရည္အခ်င္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ခု ေရာက္လာတဲ့ လူကေတာ့ အဲဒါေတြ သိလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက မႏၲေလးက။ ၿပီးေတာ့ သူေနတဲ့ မႏၲေလးက သံဃာေတြကုိ ၾကည္ညိဳလုိ႔ မရတဲ့သူ။ ဒီေတာ့ သူ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဆီ ေရာက္လာ။ အလာပ သလႅာပ ေျပာ။ ၿပီးေတာ့ သူေလွ်ာက္ခ်င္တာဆီ ေရာက္ေအာင္ဆြဲသြားၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။

“တပည့္ေတာ္ေတာ့ အရွင္ဘုရားလုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိပဲ ၾကည္ညိဳတယ္ဘုရား၊ အျခား သာသနာမွာေနၿပီး သာသနာနဲ႔ မအပ္စပ္ေအာင္ ေနထုိင္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေတာ့ ဘယ္လုိမွ ၾကည္ညိဳလုိ႔ မရပါဘူးဘုရား”
“အင္း ဆုိပါဦး၊ ဘယ္ကသံဃာေတြ ဘယ္လုိ လုပ္ေနတာျမင္လုိ႔ မၾကည္ညိဳႏုိင္တာတုန္း”
“တပည့္ေတာ္က မႏၲေလးကဆုိေတာ့ဘုရား၊ မႏၲေလးသံဃာေတြက သိတဲ့အတုိင္းပါပဲဘုရား၊ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္တယ္၊ ဗြီဒီယိုၾကည့္တယ္၊ ကြမ္းယာဆုိင္ထုိင္တယ္။ လက္ေတာက္ခံုထုိင္တယ္။ ေန႔ညမေရြး လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တယ္၊ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ေဘာလံုးကန္ၾကေသးတယ္၊ တခ်ိဳ႕ဆုိ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ စတာ ေနာက္တာက ရွိေသးတယ္ဘုရား”
“အင္း တကာက သဒၶါနဲ႔ ပညာနည္းေသးတာကုိးကြယ့္၊ ဒါေၾကာင့္ သံဃာကုိ မၾကည္ညိဳတတ္တာ”
“တပည့္ေတာ္မွာ ျပည့္စံုတဲ့သဒၶါတရားလည္း ရွိတယ္ဘုရား၊ ခ်င့္ခ်ိန္ႏုိင္တဲ့ ပညာလည္း ရွိပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ သံဃာဟာ သံဃာလုိ ေနသင့္တာေပါ့ ဘုရား”
“ခုလုိ တကာႀကီးျမင္တဲ့ သံဃာေတြက သံဃာႀကီးေတြလား၊ သံဃာငယ္ေတြလား”
“သံဃာငယ္ေတြပါဘုရား”
“အိမ္း ဒါဆုိ တကာႀကီးကုိ ေမးၾကည့္ဦးမယ္၊ အႏွစ္ရွိတဲ့ ကၽြန္း၊ ပ်ဥ္းကတုိး၊ ပိေတာက္၊ ရွား၊ စႏၵကူးစတဲ့ အပင္ေတြဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ အႏွစ္တည္သလား၊ ႀကီးမွ အႏွစ္တည္သလား”
“ႀကီးမွ အႏွစ္တည္ပါတယ္ဘုရား”
“အိမ္း ဒါဆုိလည္း အႏွစ္မရွိတဲ့ ကၽြန္းပင္ငယ္၊ ပ်ဥ္းကတုိးပင္ငယ္၊ ပိေတာက္ပင္ငယ္ေတြကုိ အႏွစ္မွ မတည္ဘဲဆုိၿပီး ခုတ္လွဲပစ္လုိက္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား၊ အႏွစ္မွ မရွိဘဲကုိး တကာႀကီးရဲ႕”
“မွန္ပါ၊ အဲလုိ လုပ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဘုရား”
“ေအး တကာႀကီးတုိ႔လုိ သံဃာကုိ သံဃာလုိ မေနရေကာင္းလားဆုိၿပီး လုိက္ေျပာေနရင္ ေနာက္ပုိင္း တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သကၤန္းေရာင္ေတာင္ ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးကြယ္”
“ဒါေပမယ့္ ဝတ္ထားတဲ့ သကၤန္းကုိေတာ့ အားနာသင့္တာေပါ့ဘုရား”
“အိမ္း တကာႀကီး ေဆာက္တည္တဲ့ သီလက ဘယ္ႏွစ္ပါးတုန္းကြယ့္”
“ငါးပါးပါဘုရား”
“ေန႔တုိင္း ငါးပါးသီလလံုလားကြယ့္”
“မွန္ပါ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ပုထုဇဥ္လူသားေတြပါဘုရား”
“အိမ္း ကုိယ္မွားတာက်ေတာ့ ပုထုဇဥ္၊ သူမ်ားမွားတာက်ေတာ့ ပုထုမဇဥ္ရဘူးဆုိရင္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးကြယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကုိရင္ငယ္ေတြ ဦးဇင္းငယ္ေတြ ထိန္းသိမ္းတဲ့သိကၡာပုဒ္ ေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္ပါးႏွစ္ပါးေလာက္ပဲ က်ဴးလြန္ၾကတယ္၊ အလြန္ဆံုးရွိ ေလးငါးေျခာက္ပါးေပါ့၊ က်န္တဲ့ သိကၡာပုဒ္ထိန္းသိမ္းတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ေအာ္ ဒီသိကၡာပုဒ္ကုိေတာ့ သူထိန္းသားပဲဆုိၿပီး ၾကည္ညိဳလုိ႔ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ ရွာၿပီး ၾကည္ညိဳကြယ့္”
“မွန္ပါဘုရား”
“ရဟန္းသံဃာကလည္း ရဟန္းသံဃာကုိ ၾကည္ညိဳတဲ့ အရပ္ကုိသာ ရဟန္းသံဃာေတြ သြားတာပါကြယ္၊ မၾကည္ညိဳတဲ့ အရပ္ကုိေတာ့ျဖင့္ လားလားမွ မသြားဘူးကြယ့္၊ ေရႊလမ္းေငြလမ္းနဲ႔ ႂကြပါဆုိရင္ေတာင္ ကုိယ့္မၾကည္ညိဳတဲ့ အရပ္မွာ ရဟန္းသံဃာေတြ မေနဘူးကြယ့္၊ တျခား ဘုန္းႀကီး ရဟန္းမွ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ဦးဇင္းကုိယ္တုိင္လည္း မႂကြပါဘူး။ တကာ မၾကည္ညိဳလုိ႔ မကန္ေတာ့ႏုိင္ရင္ မကန္ေတာ့နဲ႔၊ မေလးစားလုိ႔ ေရွာင္ခ်င္ရင္ ေရွာင္ေနကြယ့္၊ သြားေတာ့ မျပစ္မွားေလနဲ႔”
“မွန္ပါ၊ တပည့္ေတာ္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားပါ့မယ္ဘုရား”
“မႀကိဳးစားပါနဲ႔၊ ဒီလုိလုပ္၊ တကာႀကီးျမင္ေနရတ့ဲ သာသနာနဲ႔ မအပ္စပ္တာကုိ လုပ္ေနတယ္လုိ႔ ယူဆတဲ့သံဃာေတြကုိ ေန႔တုိင္းဆြမ္းေလာင္း၊ ၿပီးေတာ့ တကာႀကီးဟာ သံဃာကုိ ျပစ္မွားထားၿပီးၿပီကြယ့္၊ အဲဒီေတာ့ ေတာင္းပန္၊ ေန႔တုိင္း ဆြမ္းေလာင္းၿပီးေတာင္းပန္”

အဲလုိနဲ႔ အဲဒီလူဟာ မႏၲေလး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး မနက္တုိင္း ဆြမ္းေလာင္းတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးတုိင္း “တပည့္ေတာ္ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံနဲ႔ ျပစ္မွားမိတာကုိ ခြင့္လြတ္ေတာ္မူပါဘုရား” လုိ႔ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေလးငါးႏွစ္ၾကာလာတယ္။ ရဟန္းသံဃာေတြကလည္း အဲဒီ တကာႀကီးေရွ႕မွာဆုိရင္ မသင့္ေတာ္တာ မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ တကာႀကီးေရွ႕မွာဆုိရင္ သံဃာနဲ႔ တူေအာင္ ေနသြားၾကတယ္။ ဒါကုိၾကည့္ၿပီး တကာႀကီးက မင္းကြန္းကုိ ျပန္သြားၿပီး ဆရာေတာ္ကုိ အေၾကာင္းစံု ေလွ်ာက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ တစ္ခြန္းပဲ မိန္႔လုိက္တယ္။

“ေအး ဒါဆုိ တကာႀကီးက ဆဒၵန္ဆင္းမင္းေလာက္ လိမၼာသြားၿပီ”
တ့ဲ။