ကျောင်းဆရာ တစ်ယောက် ရောက်လာတော့ ပညာရေးနှင့် ပတ်သက်ပြီး ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်း ပြောဖြစ်တယ်။ “ပညာရေး အခြေအနေက ကောင်းတော့မလိုလိုနဲ့ ဆွေးနွေးနေကြရင်း ပျောက်သွားတယ်နော်” ဆိုတဲ့ မှတ်ချက်လေး ထွက်လာတယ်။ လက်ပံတန်းသပိတ် ဖြိုခွင်းမှု နောက်ပိုင်း ပညာရေး ဆိုတဲ့ စကားလုံး ပျောက်သွားပြီး မဘသ ဆိုတဲ့ စကားလုံးက ထင်းခနဲ ဖြစ်လာတယ်။ ဥပဒေ ရေးဆွဲနိုင်လို့
ကျောင်းသားတွေကို သူတို့ဘဝ မျှော်လင့်ချက်လေးတွေ ရေးစေကြည့်တယ်။ သူတို့တွေ မကောင်းတာကို သိတယ်။ ဥပမာ ပျင်းရင် ဖျင်းမယ် ဆိုတာမျိုး။ အချိန်ဟာ တန်ဖိုးရှိတယ် ဆိုတာမျိုး။ အားလုံး သိနေကြတဲ့ ပုံစံအတိုင်း သူတို့ ပုံမှန် သိနေကြတယ်။ သူတို့ ဘဝကို ပြန်သုံးသပ်ခိုင်းကြည့်တော့ သူတို့ကို သူတို့ အသုံးမကျတဲ့သူလို့ ပြန်မြင်တာမျိုးလည်း ရှိနေပြန်တယ်။ ညံ့ဖျင်းခဲ့တယ်ဆိုတာမျိုး သူတို့
ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် Facebook ပေါ်မှာ status တစ်ခု တင်လိုက်တယ်။ ဘယ်သူများ အော်လီဂါခီ အကြောင်း ရေးမလဲလို့ စောင့်ကြည့်နေတာ။ ဘယ်သူမှလည်း မရေးပါလား ဆိုပြီးတော့ပေါ့။ ကျွန်တော်ကလည်း အသိကြီး မဟုတ်ပါဘူး။ အသိကြီးဆိုတာထက် သိပ်လည်း မသိပါဘူး။ ထင်တာလောက်ပဲ ဖြစ်နေတယ်။ အွန်လိုင်းပေါ်မှာ ရှာကြည့်တော့ စာရေးဆရာကိုတာ ရေးထားပြီးသားကို သွားတွေ့တယ်။ ခုကလည်း စာရေးဆရာကိုတာရဲ့ ဟောပြောချက်တချို့ကနေ
မပြောမဖြစ် ပြောချင်နေသည့် အကြောင်းအရာက သူများ မကောင်းကြောင်း ဖြစ်သည်။ မပြောရ မနေနိုင်ပါ။ ပြောရမှ စိတ်ချမ်းသာမည်။ ပြောလိုက်မှလည်း ရင်ထဲ ပေါ့သွားမည်။ ထိုထက် သူတပါးကို ကောင်းစေချင်၍ ဖြစ်သည်။ မိမိကပဲ အမုန်းခံ၍ ပြောရပါတော့မည်။ “နင်နဲ့ တွဲနေတဲ့ ကောင်မလေးက ဟိုဟာလေ ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ အကြီးစားထဲကတဲ့နော်၊ ငါတို့က သေချာသိလို့ ပြောပြတာ၊ တော်ကြာ
“ဆေးရုံတက်ရမယ်” လို့ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးထဲက နှလုံးအထူးကြတ်မတ်ဆောင် ပရော်ဖက်ဆာကြီးဖြစ်တဲ့ ဒေါ်နွယ်နွယ်က နီနီဓာတ်ခွဲခန်းကနေ ၂၀၁၅ ခုနှစ် မေ ၃၁ ရက်မှာ ပြောခဲ့တယ်။ မွေးရာပါ သွေးလွှတ်ခန်းနှင့် သွေးသန့်ခန်းနံရံမှာ အပေါက်ကလေးပါတယ်။ အဲဒီအပေါက်မှာ ပိုးဝင်နေတယ်။ အဲဒီပိုးက အဆို့ရှင်ကိုပါ ကူးနေတယ်။ ဆက်ပြီးတော့ အဆုပ်ကိုလည်း ကူးဖို့ရှိတယ်။ အဲဒါဆိုရင်တော့ ကုဖို့ ပိုခက်သွားလိမ့်မယ်လို့ ပြောပါတယ်။ နယ်ဆေးရုံကို
ကျွန်တော်တို့ နေတဲ့နေရာဆီကို ပြည်သူ့လွှတ်တော် ကိုယ်စားလှယ်တစ်ယောက် လာပြီး ပြည်သူ့လွှတ်တော်အတွင်း သူလုပ်ခဲ့တဲ့ အလုပ်တွေအကြောင်း လာမိတ်ဆက်တယ်။ နောက်တနည်းပြောရရင်တော့ လာပြီးမဲဆွယ်သပေါ့။ သူပြောချင်ရင် ပြောပြီးတော့ အမေးအဖြေကဏ္ဍလုပ်တယ်။ အမေးအဖြေမှာ တယောက်က ဘာလို့ ဗမာကို တိုင်းရင်းသားလို့ မသတ်မှတ်တာလဲ ဆိုပြီး မေးတယ်။ သူ့အဖြေကတော့ ခုတလော ဂျာနယ်တွေမှာ ပြောပြောနေတဲ့ hate speech ပါပဲ။ အဲအဖြေကြောင့်
ဝေဖန်ပိုင်းခြား စဉ်းစား၍ စာရေးခြင်း ဖတ်ခြင်း ခေါ် RWCT စာသင်နည်းတွေကို ပြောဆို စည်းဝေးရာမှာ ဆရာတော်ကြီးတစ်ပါးက ထပြောတယ်။ မင်းတို့ ခုလို စာသင်နည်းကို သင်ကြားပေးရာမှာ မင်းတို့ စဉ်းစားပြီး သင်ပေးကြပေ့ါလို့ သြဝါဒပေးတော်မူတယ်။ ကိုယ်က ဘယ်နေရာမှာ မဆို ခေါင်းညိတ်တာ ဝါသနာပါတဲ့သူ။ ထငြင်းရမှာ ဝန်လေးတဲ့သူ။ ဆိုတော့ ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။ ဒီလပိုင်း ၁