သည်ကိစ္စကို ဆက်ပြောချင်လာတယ်။ မနေ့က တင်းထက်ရွာကို သွားတယ်။ ကျောင်းသူ သုံးယောက်အပ်ထားတာလေး ရှိလို့ သူတို့ကို သွားကြိုတာ။ ကျောင်းသူသုံးယောက်ကတော့ တွေ့တွေ့ချင်း ဝမ်းနည်းပက်လက် စကားတခွန်းဆိုတယ်။ “ဘာလို့ သူတို့ဆီ ဖုန်းမဆက်တာလဲ” ဒီမေးခွန်း အမေးခံရတော့ တူမ အရင်းခေါက်ခေါက်ကလည်း ဖုန်းဆက်တာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ဝေဖန်ဖူးတယ်။ “ဦးဇင်းဆီ ဖုန်းမဆက်ချင်ပါဘူး။ ဖုန်းက မဆက်ရသေးဘူး။ ဖုန်းချချင်နေပြီ။
လူတယောက်ရဲ့ ဘဝမှာ အခြေခံအားဖြင့် လိုအပ်တဲ့ လိုအပ်ချက်က စား ဝတ် နေရေးပဲ။ ကိုယ့်အတွက် အဲဒီစားဝတ်နေရေး အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးသူအပေါ်တော့ သစ္စာ ရှိရမှာပဲ။ အဲဒီသစ္စာက ဘယ်သူသေသေ ငတေမာရင် ပြီးရော ဖြစ်နေခဲ့ရင်တောင်မှပေါ့။ လူတိုင်းမှာ ဖြစ်နိုင်တာ မဖြစ်နိုင်တာ အသာထား။ လိုအင်တွေက ကမ်းခြေမှာ အပန်းဖြေတာ၊ ပင်လယ်စာလေး စားချင်တာ။ တခြားနိုင်ငံတွေကို အလည်အပတ်
ကိုယ်တွေ သင်ဖူးထားတာက ဝေဖန်ပိုင်းခြား စဉ်းစားခြင်းကို၊ သူက အဆင့်ဆင့်နဲ့ကို ရှိတာ၊ သို့ပေတဲ့ ဘယ်အသက်အရွယ်မှာမဆို တွေးနိုင်ပြန်သတဲ့ဗျား။ ကျွန်တော်ကဖြင့် ဝေဖန်ပိုင်းခြား စဉ်းစားတဲ့ အလုပ်ကို မလုပ်တတ်ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ရိုးရိုးကြီးတွေးလိုက်တာပဲ။ ရိုးရိုးကြီးမြင်လိုက်တာပဲ။ အဲလို မြင်တတ် တဲ့သူများတွေးပြလိုက်ရင်ဖြင့် အော်ဟုတ်ကိုနေတာပဲလို့ သိလိုက်ရတာချည့်။ ခုလည်းကြည့် ဒီ ၂၀၁၇ ဖေဖော်ဝါရီမှာ Hot ဖြစ်တဲ့ Issue
စာကြည့်တိုက်ဆိုရင် အများနဲ့ ပတ်သက်နေမလား။ စာဖတ်ခန်းဆိုရင်ကော အိမ်တလုံး သို့တည်းမဟုတ် ကျောင်းဆောင်ကြီး တဆောင်ထဲက အခန်းတခန်း ဒီလိုများ ဖြစ်နေမလား။ ထောင့်အားဖြင့် ရှစ်ထောင့်၊ ထောင့်တခုချင်းစီရဲ့ အကျယ်က ၈ ပေ၊ စတုရန်းအကျယ်က ပေပေါင်း ၃၉၀ လောက်ရှိတဲ့ အဆောင်လေးတခုကို စာအုပ်တွေ ထည့်ထားမယ်။ ကျွန်တော်သိတဲ့သူတွေ ဆွဲတဲ့ ပန်းချီတွေ ဝယ်ထည့်မယ်။ ကျွန်တော် သိတဲ့
၂၀၁၇ ဒုတိယလထဲကို စဝင်လာတယ်။ စလေမှာ သင်တန်းသွားပေးတုန်းက ကြားခဲ့ရတာလေး ပြန်သတိရနေတယ်။ ပုလဲဘက်က ကောင်မလေးတယောက်က သူ့ဆရာတော်အကြောင်းပြောတယ်။ ဆရာတော်က ကျောအောင့်တယ်လို့ ပြောတယ်။ ဆေးခန်းသွားပြတော့ ရောဂါနာမည် မပြောဘဲ ဆေးပဲ ပေးလွှတ်တယ်။ ကြာလာတော့ မဖြစ်ချေဘူးဆိုပြီး မန္တလေးဆေးရုံသွားပြတော့ အဆုတ်ကင်ဆာဆိုတာ သိရတယ် တဲ့။ နောက်ကျသွားပြီ။ ဆရာတော်က ငယ်ငယ်က ဆေးလိပ်သောက်ထားဖူးလို့ ဖြစ်သွားတာဆိုပဲ။ နောက်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကလည်း
စဉ်းစားဆင်ခြင် စာသင်နည်းခေါ်တဲ့ စာသင်နည်းတခုရှိတယ်။ သူက စာတပုဒ်ကို သင်တော့မယ်ဆိုရင် အဆင့်သုံးဆင့်နဲ့ သွားပါတယ်။ ပထမအဆင့်က ကျောင်းသားတွေ သိပြီးသား အသိတွေကို နှိုးဆွပေးတာပါ။ Evocation လို့ခေါ်တယ်။ နောင်တောင်းပရဟိတက ဆရာမတယောက်ကတော့ဖြင့် အဲဒါကို သူက အသိဟောင်းဖော်ထုတ်တယ်လို့ ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ စာနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အသိလေးဟောင်းလေးတွေ ဆွဲထုတ်ပြီးပြီဆိုရင်ဖြင့် တကယ်သင်မယ့်စာကို သင်ကြားနည်းတခုခုနဲ့ သိအောင် လုပ်လိုက်ပါတယ်။ အဲဒါကို
လည်းနဲ့တဖုံ လှေနဲ့တမျိုး ရပ်ကျိုးရွာကျိုးသယ်ပိုးရွက်နေ အမျှဆိုရင် သာဓုခေါ်တဲ့ လူမျိုးတွေ” တဲ့။ ဖက်ဖူးဆင်သီချင်းမှာ ပါတဲ့ အပိုဒ်ကလေး။ လှူတတ်လိုက်တဲ့ လူမျိုးတွေ။ ချီးကျူးမယ်ဆိုရင် ချီးကျူးစရာပ။ ဟော ခုပေါ်လာတဲ့ အလှူအဒါန်းလုပ်စရာလေးကတော့ ပရဟိတတွေပ။ ပေါလည်းပေါလိုက်ပါတဲ့ ပရဟိတ။ ကျွန်တော်တို့ကိုယ်တိုင်တောင်မှ ဖွဲ့ထားလိုက်ပါသေးရဲ့။ တနေ့တော့ လက်မှတ်ထိုး ကမ်ပိန်းတခုက မေးလာတယ်။ “ဦးဂျေအနေနဲ့ ပရဟိတတော့ ဆက်လုပ်မှာပဲလို့ ယုံကြည်ပါတယ်။