“ေဒါက္ ေဒါက္” လူတစ္ေယာက္ တံခါးလာေခါက္တယ္။ တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္လုိက္တယ္။ အျမင္က လက္ခံလုိက္တယ္။ ဘယ္သူလဲ ဆုိတာ စိတ္က စံုစမ္းလုိက္တယ္။ သိၿပီးေနာက္ ဘယ္သူပဲ လုိ႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ လူေကာင္း လူဆုိးလုိ႔ ခြဲျခားတယ္။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျခင္းအေပၚ စိတ္က စီကာ စဥ္ကာ ျဖစ္ပ်က္သြားတယ္။ ဒါကုိ စိတၱနိယာမ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ (နိယာမ ငါးပါးရွိပါတယ္။ စိတၱနိယာမႏွင့္အတူ ဒီရာသီ ဒီကာလမွာ ဒီပန္းပြင့္ကုိ ပြင့္ရမယ္ဆုိတဲ့ ဥတုနိယာမရယ္၊ ဒီအေစ့စိုက္ရင္ ဒီအပင္ေပါက္ရမယ္ဆုိတဲ့ ဗီဇနိယာမရယ္၊ ကမၼနိယာမရယ္ ဓမၼနိယာမရယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ငါးပါးရွိပါတယ္) အဲလုိ ျဖစ္သြားတဲ့စိတ္က တစ္ထပ္တည္း က်ေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ တရစပ္ျဖစ္သြား ပ်က္သြားတာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မသိလုိက္ဘူး။ အဲဒီစိတ္ေတြဟာ ပူးတြဲၿပီးေတာ့လည္း မျဖစ္ဘူး။ တစ္ထပ္တည္းလည္း မက်ဘူး။ ဥပမာေပးရရင္ ဘုရင္ႀကီးနတ္ရြာစံသြားရင္ အိမ္ေရွ႕မင္း ဘုရင္လုပ္ရသလုိပါပဲ။ ဘယ္သူက မင္းလုပ္လုိက္ပါလုိ႔ ေျပာစရာ မလုိဘူး။ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဟာ သမနႏၲရပစၥေယာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္တယ္။ (အာရမၼဏပစၥေယာ) အဲဒီအရာအေပၚ ဟိတ္ျဖစ္တယ္။ (ေဟတုပစၥေယာ) (အဓိပတိတပ္ရင္ အဓိပတိလည္း ပါ၀င္မယ္- အဓိပတိပစၥေယာ) သုိ႔ေသာ္ ဟိတ္မွာ ကုသုိလ္ဟိတ္လား။ အကုသုိလ္ဟိတ္လားေပါ့ေလ။ ကြဲျပားဦးမယ္။ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစ အကုသုိလ္ျဖစ္ေစ စိတ္ဟာ တစ္ခုခ်င္းစီ တစ္ခုခ်င္းစီ ျဖစ္တယ္။ ေျပာေနၾကပါတယ္။ စိတ္ဟာ မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ပ်က္အတြင္းမွာ ကုေဋတစ္သန္းျဖစ္ပါတယ္လုိ႔။ အဲဒီ စိတ္ျဖစ္စဥ္ကေလးဟာ သမနႏၲရပစၥေယာပါပဲ။ ဘယ္လုိမွ မရွင္းဘူးဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သစ္ပင္တစ္ပင္စုိက္ၾကည့္လုိက္။ သစ္ပင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာတယ္။ ႀကီးမလာဘူးလုိ႔လည္း ထင္ရတယ္။ ႀကီးလည္းႀကီးလာတယ္။ ဒါဟာ သမနႏၲရပစၥေယာပါပဲ။ အၾကားအလပ္မရွိ တရစပ္ေက်းဇူးျပဳ ေထာက္ပံ့တတ္တဲ့ တရားလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီလုိ သိပ္သည္းလြန္းတဲ့တရားကုိ သဗၺညဳတဉာဏ္မ်ား မရခဲ့ဘူးဆုိရင္ ဘယ္လုိ ေဟာႏုိင္မွာတုန္းဗ်ာ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားကုိ စဥ္းစားရင္း “မဟာဂတိဂမိယတိႆမေထရ္” ဆုိရင္ ပီတိျဖစ္လုိက္တာ။ ငါ သဗၺညဳတဉာဏ္မရခ်င္ေနတဲ့။ ငါ သဗၺညဳတဉာဏ္ရထားတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ကုိ ခုလုိ နားလည္ခြင့္ရရင္ကုိ ေက်နပ္လွၿပီတဲ့။ အဲဒီပီတိေလးကုိ ေအာ္ ဒီပီတိေလးကလည္း တကယ္ေတာ့ အနိစၥပါပဲလား၊ ဒုကၡပါပဲလား၊ အနတၱပါပဲလားလုိ႔ ႐ႈလုိက္တာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါေရာလား။
သမနႏၲရပစၥေယာ
Related Posts
Subscribe
0 Comments
Oldest