ကာယကံသံုးပါး (၂)

တစ္ခါတည္း မွာလုိက္ပါရေစ။ ငါးပါးသီလယူရာမွာ အဒိႏၷဒါနာ လုိ႔မဆုိၾကပါနဲ႔။ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ပါဠိလုိပဲ ယူခဲ့ရင္ အဲဒီသီလက သီလမရပါဘူး။ အဲဒီသီလမရရင္ ဆုိကတည္းက ငါးပါးသီလလုိ႔ ဆုိထားေတာ့ ေပးကားေပး၏ မရ။ ယူကား ယူ၏ မရျဖစ္သြားပါမယ္။ နဂုိရ္က ေလးပါးယူမယ္ဆုိလုိ႔ ေလးပါးတည္း ယူတာမ်ိဳး။ သုံးပါးထဲယူမယ္ဆုိၿပီးကာမွ သံုးပါးတည္းယူတာမ်ိဳးဆုိရင္ ရတယ္။ ဆည္တစ္ခုမွာ တာငါးေပါက္ရွိတယ္။ တာတစ္ေပါက္က က်ိဳးေနရင္ ဆည္ထဲမွာ ေရမရႏုိင္သလုိ ငါးပါးသီလဆုိရာမွာ တစ္ပါးက မပီခဲ့ရင္ မရႏုိင္ပါဘူး။ ငါးပါးမယူခ်င္ဘူး။ တစ္ပါးတည္း ယူမယ္ ႏွစ္ပါးတည္းယူမယ္လည္း မလုပ္နဲ႔။ ငါးပါးသီလဟာ သာသနာပမွာလည္း ရွိတဲ့သီလ။ သာသနာတြင္းမွာ ရွစ္ပါး ဆယ္ပါးေတာင္ ယူသင့္ေသးတယ္။ ပါဠိလုိ သံသယ၀င္ရင္ ျမန္မာလုိလည္း သူ႔ဥစၥာလည္း မခုိးဘဲ အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္ဆုိတဲ့ ကတိမ်ိဳး ဘုရားေရွ႕မွာ ဘုရားကုိ ကတိေပးလုိက္ပါ။ သီလယူလုိက္ပါ။ အဒိႏၷာဒါနာပါ။ ႏၷ မွာ ေရးခ်ပါပါတယ္။ ႏၷာ ပါတဲ့။ (ငါးပါးသီလကုိ သာဆည္ႏွင့္ႏႈိင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကမာၻတည္သ၍ ရွိေနမည္ျဖစ္ေသာ သီလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။)

၁။ ခုိးတာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္၊ ခ်ိန္ခြင္ ခ်ိန္သီးအေလးေတြနဲ႔ ဆုိရင္ ပုံစံတူ အေလးႏွစ္ခု လုပ္ထားတယ္၊ တစ္ခုက ေပါ့ၿပီ တစ္ခုက ေလးတယ္၊ ပုံစံတူေပမယ့္ အေလးခ်ိန္မတူဘူး၊ ကိုယ္က ယူတဲ့အခါ ေလးတဲ့အေလးနဲ႔ ယူၿပီး ေပးတဲ့အခါမွာၾကေတာ့ ေပါ့တဲ့အေလးန႔ဲ ေပးတယ္၊ ဒါကတစ္မ်ိဳး။

၂။ ခ်ိန္ခြင္ေတြနဲ႔ ေပးတဲ့အခါ ပစၥည္းထားတဲ့ဖက္ကို လက္နဲ႔ဖိထားတယ္၊ ဒီလုိ လက္နဲ႔ဖိထားတဲ့အတြက္ ပစၥည္းက အေလးနဲ႔ အခ်ိန္တူေနသလုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ယူတဲ့အခါၾကေတာ့ အေလးရွိတဲ့ဖက္ကို လက္နဲ႔ဖိထားလုိက္တယ္။ ဒီလုိ ဖိထားလုိက္တဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ တက္မလာဘူး။ အေလးခ်ိန္ထက္ မ်ားလာပါတယ္။ ဒါလည္း လွည့္ပတ္ၿပီး ခုိးပုံတစ္မ်ိဳးပါဘဲ။

၃။ ေပးတဲ့အခါ ႀကိဳးကိုခ်ိန္ခြင္အဖ်ားမွာ ကိုင္ထားလုိက္တယ္၊ ဒီလုိ လုပ္တဲ့အတြက္ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းရွိတဲ့ဘက္က မူလထက္ပုိၿပီး အခ်ိန္စီးသလုိျဖစ္လာပါတယ္။ ယူတဲ့အခါၾကေတာ့ ၾကိဳးကိုခ်ိန္ခြင္အရင္းမွာ ကိုင္ထားလုိက္တယ္။ ဒီလုိမ်ိဳး လုပ္လုိက္သည့္အတြက္ ပစၥည္းက ပုိထြက္လာပါတယ္၊ အေလးခ်ိန္ထက္ ပုိလာပါတယ္။  ဒါလည္း လွည့္ပတ္ၿပီး ခုိုိးပုံတစ္မ်ိဳးပါဘဲ။

၄။ ခ်ိန္ခြင္အတြင္းမွာ သံမႈံ႔ေတြ ထည့္ထားၿပီး ကိုယ္ကေပးတဲ့အခါ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းရွိတဲ့ဘက္ကုိ ထားတယ္။ ကိုယ္က ယူတဲ့အခါၾကေတာ့ အေလးရွိတဲ့ ဘက္ကိုထားတယ္။ ဒါလည္း လွည့္ပတ္ၿပီ ခုိးပုံတစ္မ်ိဳးပါဘဲ။ ဒါေတြက ခ်ိန္ခြင္ ခ်ိန္သီး အေလးနဲ႔ ပက္သက္တာဘဲ ရွိပါေသးတယ္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳး…. လူတစ္ေယာက္ဟာ ေရႊခြက္တစ္ခြက္ကို အစစ္လုပ္ထားၿပီး သုံးေလးခြက္ကို ေရႊခြက္နဲ႔ ပုံစံတူ အတုလုပ္ထားတယ္၊ ဒီေရႊခြက္ေတြ အားလုံးကို ယူၿပီး ဗဟုသုတ နည္းပါးေသာ ေက်းလက္နယ္ပယ္ တစ္ခုခုသို႔ သြားၿပီး ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ အမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးအိမ္သုိ႔ဝင္ၿပီး ေရႊခြက္ဝယ္ပါဦး-ဟု ေျပာလတ္ေသာ္ အိမ္ရွင္တုိ႔က “အဖုိးဘယ္ေလာက္လဲ ေမးတဲ့အခါ အဖုိးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ေပးမွာပါ-ဟု ေျပာ လုိက္တယ္၊ ဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္က ဒါဆုိ ကိုယ့္လူရဲ႕ခြက္ေတြက ေရႊခြက္အစစ္ပါလုိ႔ ဘာနဲ႔သက္ေသျပမွာတုန္း-ဟု ေမးတဲ့အခါ ေရႊခြက္စစ္ မစစ္ကို မွတ္ေက်ာက္မွာ ပြတ္ၿပီး စစ္မွယူပါ-ဟု ေျပာၿပီး ေရႊခြက္အစစ္ကို ေပးလုိက္တယ္၊ ဒါနဲ႔ အိမ့္ရွင္က စစ္ မစစ္ကို စစ္ေဆးေတာ့ အစစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ေရာင္းေတာ့ အတုေရာင္းခဲ့တယ္။

တရားသူႀကီးတို႔၏ တံစိုးလက္ေဆာင္ယူၿပီး လာဘ္စားကာ ပုိုင္ရွင္မဟုတ္သူေတြကို ပုိင္ရွင္လုပ္ၿပီး ပုိင္ရွင္ဟုတ္သူေတြကို ပိုင္ရွင္မဲ့ျဖစ္ေစျခင္းသည္လည္း ခုိးတာတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ဂါထာမႏၱာန္ရဲ႕အစြမ္း မ်က္လွည့္ျပျခင္းအစြမ္း စသည္ျဖင့္ ေရႊမဟုတ္တာကို ေရႊ ၊ ေငြမဟုတ္တာကိုေငြ စသည္ အတုျပဳလုပ္ကာ လွည့္ပတ္၍ယူျခင္းသည္လည္း ခိုးတာပါပဲ။ ခိုးျခင္းဟာ သိမ္ေမြ႕တယ္။ သီလထဲမွ အသိမ္ေမြ႕ဆံုးတရားလည္းျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲခုိးခ်ျခင္း၊ ပုိင္ရွင္ႏွင့္ ရင္းႏွီး၍ ယူလုိက္ရာမွ ပုိင္ရွင္က ငါ့ပစၥည္းေတာ့ ဆံုးၿပီဟု သတ္မွတ္လုိက္ျခင္းဟာလည္း ခုိးျခင္းထဲမွာပါတယ္။

လွည့္ပတ္ျခင္းႏွင့္ လွည့္စားျခင္းဟာလည္း ခုိးျခင္းပါပဲ။ လွည့္ပတ္တာက ပစၥည္းေခ်ငွါးၿပီး ျပန္မေပးတာ။ ျပန္ေပးလည္း အတုကုိ ျပန္ေပးတာမ်ိဳး။ လွည့္စားတာမ်ိဳးကုိ ပံုျပင္ေလးနဲ႔ ေျပာမယ္။ တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆိတ္ေသ တစ္ေကာင္ကုိ ထမ္းလာတယ္။ ဒါကုိ လူသံုးေယာက္က ဆိတ္သား စားခ်င္တာနဲ႔ လွည့္ကြက္ဆင္လုိက္တယ္။ ဆိတ္ေသ ထမ္းလာတဲ့လူ သြားရာလမ္းမွာ တစ္ေယာက္စီဆံုလုိက္တယ္။
ပထမတစ္ေယာက္က ေခြးေသႀကီး ဘယ္ထမ္းသြားမလုိ႔လဲ၊ လုိ႔ေမးတယ္။ အဲဒီလူက ေခြးေသ ဟုတ္ဘူးဗ်။ ဆိတ္ေသလုိ႔ေျပာတယ္။ ဟာ ေခြးေသႀကီးကုိဗ်ာဆုိၿပီးထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္က ထပ္ေတြ႕တယ္။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ရြံစရာႀကီး ေခြးေသြႀကီးကုိ ထမ္းလာရတယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဆိတ္ေသပါလုိ႔ ျငင္းတယ္။ ဘာ ဆိတ္ေသ ဟုတ္လား ဟား ဟား အ႐ူးထင္တယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ျပန္ဆံုတယ္။ ဟာ ေခြးေသႀကီးကုိ ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲသြားလည္း ရတာပဲဗ်ာ လုိ႔တစ္ေယာက္က ေျပာျပန္ေတာ့ ဆိတ္ထမ္းလာတဲ့လူက ဆိတ္ေသကုိ တကယ္ေခြးေသထင္သြားၿပီး လြင့္ပစ္လုိက္တယ္။ ဒါက လွည့္စားျခင္းလို႔ေခၚတယ္။ ဥပမာပါေလ။

ေနရာေရႊ႕လုိက္ျခင္းမ်ိဳးေတြ။ စာရြက္စာတမ္းမွာ လက္မွတ္လိမ္ထုိးလိုက္တာေတြဟာလည္း ခုိးျခင္းပါပဲ။ မိဘက သားငယ္ကုိသာ အေမြေပးခဲ့တယ္။ သားႀကီးကသာလွ်င္ ရထိုက္တယ္လုိ႔ ဥပေဒမွာပါလုိ႔ သားႀကီးက ဥပေဒပညာရွင္ေတြနဲ႔ ဥပေဒအရလုပ္တယ္။ သားငယ္႐ႈံးသြားတယ္။ ဒါဟာလည္း ခုိးတာပါပဲ။ သတ္မွတ္ အခြန္ဘ႑ာ တုိးေကာက္တာလည္း ခုိးတာပါပဲ။ ဆက္ေၾကးဟာလည္း ခုိးျခင္းပါပဲ။ လိမ္လည္ၿပီး ယူတာဟာ ခုိးျခင္းပါပဲ။ အတင္း အဓမၼလုယူျခင္းကလည္း ခုိးျခင္းပါပဲ။ ခုိးျခင္း ဒုစရို္က္မွာ မ်ားမ်ားခိုးလွ်င္ မ်ားမ်ား အျပစ္ႀကီးတယ္။ ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္းသူေတြရဲ႕ ပစၥည္းကို ခိုးလွ်င္လည္း အျပစ္ႀကီးပါတယ္။ လႉဒါန္းထားတဲ့ ပစၥည္းကုိ ခုိးရင္ ပုိအျပစ္ႀကီးပါတယ္။ သံဃာ့ပစၥည္း အဆိပ္သီးလုိ႔ ေျပာတာကုိးဗ်။ သံဃိက ပစၥည္းကုိ ခုိးရင္လည္း ဆုိးတာပါပဲ။ သံဃိက ဆုိတာမွ သံဃာပါေနလုိ႔ သံဃာပစၥည္းမ်ိဳးကုိ ေျပာတာ ဟုတ္ဘူးဗ်ေနာ္။ အမ်ားပုိင္  ပစၥည္းကုိ ေျပာတာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္လႉဒါန္းထားတာမ်ိဳး လက္ဖ်ားေလးနဲ႔မွ မထိၾကဖုိ႔ ေျပာပါရေစ။

ခုိးမယ္ဆုိရင္
၁။ သူတပါးဥစၥာျဖစ္ျခင္း
၂။ သူတပါးဥစၥာဟုသိျခင္း
၃။ ခိုးယူလိုေသာစိတ္(မသမာေသာစိတ္)ရွိျခင္း
၄။ ခိုးယူေၾကာင္း ကိုယ္ႏႈတ္တစ္ခုခုျဖင့္လံု႔လျပဳျခင္း
၅။ ခိုးျခင္း။ ဒီအဂၤါငါးပါးစံုရင္ ျပစ္မႈေျမာက္တယ္။

အဒိႏၷာဒါန ဒုစရိုတ္က်ဴးလြန္သူဟာ ပုိင္ရွင္ အေပၚတည္ၿပီး အပါယ္ကုိ လားရပါတယ္။  တကယ္လို႔ မ်ားလူ႔ဘဝျပန္ေရာက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ မိမိစည္းစိမ္ ဥစၥာေတြဟာ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေၾကာင့္ ပ်က္စီးရပါတယ္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေနရပါဘူး။ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ေနရပါတယ္။ အေမြခံ သားဆုိး သမီးဆုိးရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကလည္း ဒါပဲဗ်ေနာ။ ၿပီးေနာက္ မရွိဆင္းရဲ မြဲေတျခင္းမွာ မလႉလုိ႔ မရွိဆုိတာထက္ ခုိးယူခဲ့ဖူးတဲ့ကံက ပုိအားႀကီးပါလိမ့္မယ္။

က်ဴးလြန္တာေတြေတာ့ အဲဒီအျပစ္ေတြရတယ္ေပါ့။

မက်ဴးလြန္ရင္ေတာ့

၁။ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္းမွာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေပါမ်ားမယ္

၂။ မိမိစည္းစိမ္အားလံုး ရန္သူငါးပါးေၾကာင့္ မပ်က္စီးဘူး

၃။ မိမိလုိခ်င္တဲ့ အရာမွန္သမွ် အလြယ္တကူရမယ္