ေနပူျပစ္က်ဲက်ဲထဲတြင္ ေဒါသကုိ စိတ္ထဲ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ထည့္သြင္းထားၿပီး မ်က္ႏွာကုိ အေၾကာျပတ္လုမတတ္ တင္းလွ်က္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္သည္ ဘုရားရွင္ရွိရာ ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ ေျခလွမ္းကုိ က်ဲႏုိင္သမွ် က်ဲကာ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေလွ်ာက္ေနသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဤမနက္ သူ႔ဇနီး၏ အျပဳအမူ ၀င္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သူက ေျခလွမ္းကုိ ထပ္ဆင့္ ျမင့္တင္ လုိက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ခံျပင္းစရာ ေကာင္းသည္။ သူ႔ဇနီးသည္ သူကုိးကြယ္သည့္ ရဟန္းမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ၿပီး ဘာမဟုတ္သည့္ ေဂါတမ၏ တပည့္ရဟန္းေတြ ကုိက်ေတာ့ ဆြမ္းကပ္လုိက္သည့္ အျပင္ တရားပါ နာယူလိုက္ ေသးသည္။ သူ အေတာ္ေလး စိတ္တိုမိသည္။ အိမ္ရွင္မ ကုိးကြယ္ေသာ ရဟန္းေတြရဲ႕ ဆရာေဂါတမကုိ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သူဇနီး သိသြားေစရမည္။ ႏႈတ္မွလည္း “ေဂါတမ သင္ဟာ ကၽြႏ္ုပ္စကား ပရိယာယ္ထဲ ေခ်ာ္၀င္ၿပီး လူသတ္သမား အမည္ကုိ တြင္ကုိ တြင္သြား ေစရမယ္” ဟု ေရရြတ္လွ်က္ ဘုရားရွင္ရွိရာသုိ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ၀င္သြားလုိက္သည္။ ဘာကုိမွ မျမင္ေတာ့။
“အုိ . . . ေဂါတမ၊ ဘာကုိ သတ္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမလဲ၊ ဘာကုိ သတ္ရင္ မစုိးရိမ္ မေၾကာင့္ၾကဘဲ ေနရမလဲ၊ သင္က ဘာကုိ သတ္ရျခင္းကုိ ႏွစ္သက္သလဲ”
“ခ်စ္သား ဘာရဒြါဇ” ဘုရားရွင္က အလြန္ရဲရင့္ေသာ အသံျဖင့္ ေျဖလုိက္သည္။
“ေဒါသကုိ သတ္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္၊ ေဒါသကုိ သတ္ရင္ မစုိးရိမ္ မေၾကာင့္ၾကဘဲ ေနရပါတယ္၊ ငါ ဘုရားရွင္ဟာ ေဒါသကုိ သတ္ရျခင္းကုိ ႏွစ္သက္ပါတယ္”
ဘာရဒြါဇ ဆုိေသာ ပုဏၰားမွာ ထုိေနရာ၌ပင္ ဘုရားရွင္ကုိ အလြန္ ၾကည္ညိဳသြား ပါေတာ့သည္။ မည္မွ်အထိနည္း ဆုိရင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရဟန္း၀တ္ခြင့္ ေတာင္းသည္အထိ။
သုိ႔ေသာ္ ထုိကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္၍ စိတ္ဆုိး စိတ္တုိရသူ တစ္ေယာက္ေပၚလာသည္။ ထုိသူက ညီ ဘာရဒြါဇ။ တုိက္ခုိက္ စြပ္စြဲရန္ ထြက္သြားေသာ သူ႔ အစ္ကုိကုိ ဘုရားရွင္က အလြယ္တကူ ျမဴဆြယ္ႏုိင္ သြားသည္။ သူစိတ္တုိေနေသာ္လည္း သူ႔အစ္ကုိလုိေတာ့ လုပ္၍ မျဖစ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မနက္ ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံႂကြလာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး လုိက္လံကာ ဆဲဆုိေတာ့သည္။ ဘုရားရွင္က ဘာမွ မျဖစ္သည္ံပံု။ ညီ ဘာရဒြါဇသည္ ႀကိတ္မႏုိင္ ခဲမရျဖစ္လာကာ ဘုရားရွင္ကုိ တုိက္႐ုိက္သြားေမး ရေတာ့သည္။ ဘုရားရွင္က အေမးကုိ အေမးျဖင့္ ေျဖေတာ္မူသည္။
“သင္ သူတပါးကုိ ပစၥည္း လက္ေဆာင္ေတြ ေပးဖူးပါသလား ခ်စ္သား ဘာရဒြါဇ”
“အုိ ေပးဖူးတာေပါ့”
“သူတပါးက သင္ေပးတဲ့ ပစၥည္းကုိ မယူရင္ သင္ဘာလုပ္ပစ္လဲ”
“ကုိယ္ပဲ ျပန္သိမ္းထားရတာေပါ့”
“ထုိ႔အတူပဲ ဘာရဒြါဇ၊ သင္ေပးေသာ ဆဲေရးတုိင္းထြာမႈကုိ ငါ မယူ”
ဘုရားရွင္ စကားေၾကာင့္ ညီဘာရဒါြဇလည္း ဘုရားရွင္ကုိ ၾကည္ညိဳ သြားေတာ့သည္။
သည္းခံျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ေသာ ထုိဇာတ္အျပင္ ပုဏၰအမည္ရွိ ရဟန္း၏ သည္းခံပံုလည္း ရွိသည္။ ထုိရဟန္းက သုနာပရႏၲ ရြာသုိ႔အသြား ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူသည္။
“သုနာပရႏၲရြာသားေတြက အဆဲၾကမ္းတယ္ ၊ ငါ့ရွင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ”
“မ႐ုိက္တာပဲ ေတာ္လွၿပီ ဟု ဆင္ျခင္ပါမည္ ဘုရား”
“႐ုိက္ခဲ့ရင္ေကာ”
“မသတ္တာပဲ ေတာ္လွၿပီ ဟု ဆင္ျခင္ပါမည္ ဘုရား”
“သတ္ခဲ့ရင္ေကာ”
“သူမ်ားျဖင့္ ေသခ်င္လြန္းလုိ႔ ခက္ေနၾကတယ္၊ ငါ့မွာ ေသဖုိ႔ သူတုိ႔ ကူညီေပးတယ္ ဟု ဆင္ျခင္ပါမည္ဘုရား” ဟု သူ၏ သည္းခံမည့္ပံုစံကုိ ဘုရားရွင္အား ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ သည္။ ထုိစဥ္က ပုဏၰမေထရ္ဆုိသည္မွာ ပုထုဇဥ္ ရဟန္းမွ်သာ။
သည္းခံျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္၍ ဇာတ္ေတာ္ေတြက အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ဥတၱရာသူေဌးသမီးနဲ႔ သီရိမာ ဇာတ္လမ္း၊ ကလာဗုမင္းနဲ႔ ခႏၲီရေသ့၊ ေက်းဇူးကန္းတဲ့ လယ္သမားေယာက်ာ္းနဲ႔ ေမ်ာက္၊ ဒီဃာ၀ုမင္းသား စသျဖင့္ အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ ထုိဇာတ္ေတာ္မ်ားကုိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း သိၿပီးသား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤဇာတ္လမ္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသမွ် သည္းခံျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ား။
ခႏၲီ ပရမံ တေပါ တိတိကၡာ အရာရာကုိ အနစ္နာခံျခင္းဟု ဆုိအပ္ေသာ (၀ါ) အလြန္ ထက္ျမက္ေသာ သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္ေသာ အက်င့္ တည္း ဆုိေသာ စကားေလး ရွိေလသည္။ မွန္သည္။ သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္၏။ (၃၈) ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္တြင္ (၂၇) ပါးေျမာက္ မဂၤလာလည္း ျဖစ္၏။
သည္းခံျခင္းတြင္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ အညံ့စား သည္းခံျခင္းႏွင့္ ျမတ္ေသာ သည္းခံျခင္း။ ဆဲေရး တုိင္းထြာျခင္း ႐ုိက္ႏွက္ပုတ္ခတ္ျခင္း ကုိသည္းခံျခင္းသည္ အညံ့စား သည္းခံျခင္း ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသည္းခံျခင္းမွ် ျဖင့္လည္း ႀကီးပြားျခင္း၊ ေရာဂါကင္းျခင္း၊ အသက္ရွည္ျခင္း၊ ခ်စ္ခင္သူေပါျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထုိင္ရျခင္း စေသာ အက်ိဳးမ်ား အလြယ္ တကူရသည္။ အခ်မ္း အပူကုိသည္းခံျခင္း၊ အာ႐ံုကုိ သည္းခံျခင္း၊ စိတ္၏ ဆာေလာင္မႈကုိ သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္ေသာ သည္းခံျခင္းျဖစ္၏။ ထုိသည္းခံျခင္းသည္ သီလ သမာဓိ ပညာ ကုိ အက်ိဳး ျပဳသျဖင့္ ကာလၾကာေသာ္ ရဟႏၲာ အဆင့္သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္၏။
သည္းခံျခင္း ဆုိသည္မွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္သည္။ ေလာကီ လူ႔သေဘာ အရ အညံ့စား သည္းခံစရာမ်ားကုိ သည္းခံရန္ နည္းေတာ့ ရွိသည္။ ျမတ္ေသာ သည္းခံ ျခင္းအဆင့္ျဖစ္သည့္ အခ်မ္းအပူကုိ သည္းခံျခင္း၊ အာ႐ံုကုိ သည္းခံျခင္း၊ စိတ္၏ ဆာေလာင္မႈကုိ သည္းခံျခင္း၊ က်႐ႈံးမႈကို သည္းခံျခင္း၊ အခြင့္အေရး ေစာင့္ဆုိင္းရမႈကုိ သည္းခံျခင္းစေသာ သည္းခံျခင္းမ်ိဳးကား မိမိစိတ္ကုိ မိမိ မည္မွ် အထိ ဆံုးမ ႏုိင္သနည္း အေပၚ မူတည္ေလသည္။
- သည္းခံ နည္းမ်ားမွာ
- စိတ္ဆုိး ေနသူအေပၚ ေမတၱာ ပြားလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
- ကုိယ့္ကုိ ဆဲေရး ပုတ္ခတ္သူကုိ ျပန္လည္ဆဲေရး ပုတ္ခတ္လွ်င္ ဘုရားေဟာ တရားကုိ မလုိက္နာသူဟု မိမိကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္ ဆင္ျခင္ကာ ေရွာင္ရမည္။
- ရန္သူ၏ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ သုိ႔မဟုတ္ ေကာင္းကြက္ေလးမ်ားကုိ ရွာၾကည့္ရမည္။
- ေကာင္းကြက္ကေလး တစ္ခုမွ မရွိခဲ့လွ်င္လည္း ေအာ္ သနားစရာ င့ါကုိ စိတ္တုိေနရာ သတဲ့ ဟု ေတြးရမည္။
- မေျပေသးလွ်င္
(က) ငါ့ကုိယ္ကုိသာ ဒုကၡ ေပးတာ၊ ငါ့စိတ္ကုိ ဒုကၡေပးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့စိတ္ကုိသာ ဒုကၡေပးတာ၊ ငါ့ကုိယ္ကုိ ဒုကၡေပးတာ မဟုတ္ဘူး ဟုေတြးရမည္။
(ခ)ဘယ္သူရဲ႕သား ဘယ္သူရဲ႕ တပည့္ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ငါဟာ ဒီေဒါသနဲ႔ မကုိက္ဘူး ဟု ပယ္ေဖ်ာက္ရမည္။
(ဂ)ေဒါသက အရွက္အေၾကာက္ ကင္းမဲ့ေစတယ္။ ငါေမြးထားလုိ႔ မေတာ္ေခ်ဘူး ဟု ေတြးရမည္။
(ဃ)ငါ့ေဒါသက သူ႔ကုိ ဘာမွ ဒုကၡမေပးႏုိင္ဘူး၊ ငါပဲ စိတ္ဆင္းရဲ ေနရတယ္ ဟုေတြးကာ ပယ္ေဖ်ာက္ရမည္။
(င)ေဒါသသည္ အပါယ္လားေၾကာင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္ ဟု ဆင္ျခင္ရမည္။
(စ)ခုနက အေစာ္ကား ခံလုိက္ရေသာ ႐ုပ္နာမ္သည္ ယခုအခါ ပ်က္စီးေလၿပီ ဟု ဆင္ျခင္ရမည္။ - ကံကုိ ဆင္ျခင္ရပါမည္။ ေအာ္ လူေတြအားလံုး သတၱ၀ါေတြ အားလံုး ကံစီမံရာသာ ျဖစ္ၾကရတယ္ ဟု ဆင္ျခင္ရပါမည္။
- ဇာတ္ေတာ္မ်ားကုိ ဆင္ျခင္ရမည္။
- သံသရာကုိ ဆင္ျခင္ရမည္။ သံသရာတြင္ ေဆြမ်ိဳး မေတာ္စပ္ဖူးသူဟူ၍ မရွိ။ ဤသူသည္ ဘ၀ တစ္ခုခု၌ ငါ့ မိခင္၊ ဖခင္ သားသမီး စသည္ျဖစ္ဖူးခ်ိမ့္မည္ ဟု ဆင္ျခင္ရမည္။
- ခႏၲီ၏ အက်ိဳးတရား၊ ေမတၱာ၏ အက်ိဳးတရားကို ဆင္ျခင္ရမည္။
- သူင့ါကုိ ဆဲတာ ႐ုိက္တာ င့ါဆံပင္ကုိလား၊ ငါ့ေမြးညင္းကုိလား၊ ငါ့အေရကုိလား စသျဖင့္ ၃၂ ေကာ႒ာသကုိ ဆင္ျခင္ရမည္။
- ေနာက္ဆံုးနည္းကေတာ့ ပစၥည္းေပးလုိက္ျခင္း ေတာင္းလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
(ဤနည္းနဲ႔ ပတ္သက္၍ တိပိဋကေယာဆရာေတာ္ တစ္ခါ ေျပာဖူးသည္။ သူ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ရက္၌ လာအပ္ေသာ ကုိရင္တစ္ပါးကုိ ဘယ္ဘ၀ ေရစက္ေၾကာင့္မသိ။ အလုိလုိ မ်က္မုန္းက်ိဳးေနမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိကုိရင္ကုိ ေခၚကာ သကၤန္းတစ္စုံ လႉဒါန္းလုိက္ေလသည္။ ထုိေန႔မွ စ၍ ထုိကုိရင္အေပၚ ေမတၱာသက္၀င္ ႏုိင္ေတာ့ေလသည္ ဟူသတတ္။ [ဆရာေတာ္ ခြင့္ျပဳမည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းတုိက္တြင္း ေပးေသာ ၾသ၀ါဒစကားထဲမွ ျဖစ္ေလသည္။])
