ေသာတာပန္သို႔ သြားရာလမ္း

ေသာတာပန္ ဆိုလို႔ ဟာသေလးတစ္ခုသြားသတိရမိတယ္။ဓမၼကထိကတစ္ပါးက သူေဟာစဥ္တရားတစ္ပုဒ္မွာ ထည့္ေဟာသြားတာပါ။ ေဟာစဥ္တရားဆိုလို႔ သတိထားစရာေလးတစ္ခုေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ဓမၼကထိကေတြဟာ ပုထုဇဥ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ က်မ္းႀကီးရခိုင္နဲ႔ အေသအခ်ာ ၾကည့္ၿပီးေဟာေပမယ့္ ေဟာရင္းလိုတိုး ပိုေလ်ာ့ ေျပာမိတတ္တယ္။ ေနာက္ ႏႈတ္ကၽြံသြားတတ္တယ္။ ဘာသာေရး စာေပကို ေရးသားသူမ်ားအေနနဲ႔  ေဟာစဥ္တရားကို ကိုးကားေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူၫႊန္းခဲ့တဲ့ က်မ္းကို ရွာေဖြသင့္ပါတယ္။ က်မ္းၫြန္းမပါခဲ့ရင္ တတ္ကၽြမ္းသူမ်ားကို ေမးျမန္းသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာရတာက အြန္လိုင္းေပၚရွိ ဘာသာျခားဆိုဒ္တစ္ခုက ဓမၼကထိက တစ္ပါးရဲ႕ တရားကို ကိုးကားၿပီး ဘုရားရွင္ကလည္း ဖန္ဆင္းရွင္က ဖန္ဆင္းထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းအထိ ေကာက္ခ်က္ဆြဲသြားလို႔ပါ။ သတိထားဖို႔ပါ။ ဓမၼကထိက ေျပာသြားတဲ့ ေသာတာပန္ ကိစၥေလး ကေတာ့ တစ္ခါက အေ၀းေျပးကားတစ္စီးေပၚမွာ ရဟန္းငယ္ေလး သံုးပါး ေလးပါးက မသင့္မေလ်ာ္တဲ့ ေနထိုင္မႈမ်ိဳးနဲ႔ လိုက္ပါလာတယ္။ ဒါကိုလူတစ္ေယာက္က ထေျပာတယ္။ ဒီရဟန္းေတြ ငါရွိခိုးလိုက္ရင္ အကုန္လံုးငရဲက်ကုန္ေတာ့မွာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အနီးရွိ လူတစ္ေယာက္က “ခင္ဗ်ားက ဘာတုန္း” ဆုိေတာ့ “က်ဳပ္က ေသာတာပန္ဗ်” တဲ့။ အဲ ခမ်ာ ေသာတာပန္သာ ျဖစ္ေနရရွာတယ္။ ဘယ္လုိလကၡဏာျပည့္စံုရတယ္ ဆုိတာ မသိဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေသာတာပန္ဆုိတာ ဒိ႒ိႏွင့္ ၀ိစိကစၧာကုိ ပယ္သတ္ႏုိင္လုိ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္တာပါ။ အဲဒီ ဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကစၧာကုိ မပယ္သတ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္တဲ့ ေသာတာပန္ေတာ့ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ကုိ စူဠေသာတာပန္လုိ႔ေခၚတယ္။ ဘုရားရွင္က ေဟာထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အ႒ကထာဆရာမ်ားက သီလ၀ိသုဒၶိျဖစ္သူ စိတၱ၀ိသုဒၶိျဖစ္သူတုိ႔ကုိ ေသာတာပန္နီးနီး ဂုဏ္အဂၤါရွိလုိ႔ စူဠေသာတာပန္လုိ႔ သတ္မွတ္ေပးထားတာပါ။ သူဆက္ေလွ်ာက္ရင္ ေသာတာပတၱိမဂ္ကုိ ေရာက္ႏုိင္လုိ႔ပါ။

ေသာတာပန္ျဖစ္ဖုိ႔ လြယ္သလား။ ေသာတာပန္သုိ႔ သြားရာလမ္းက ဘယ္လမ္းလဲ။ ေသာတာပန္ျဖစ္ဖုိ႔ ပထမဦးဆံုး သီလစင္ၾကယ္ရပါမယ္။ ဒါကေတာ့ သူေျပာမွ က်ေနတာပဲလုိ႔ မေျပာပါနဲ႔။ သီလစင္ၾကယ္ရမယ္ ဆုိရာမွာ ၀ါရိတၱသီလ စင္ၾကယ္ေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ စာရိတၱသီလပါ ျပည့္စံုရပါမယ္။ စာရိတၱသီလ မျပည့္စံုရင္လည္း သီလျပည့္စံုတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ စာရိတၱသီလေရာ ၀ါရိတၱသီလကုိပါ ျပည့္စံုေအာင္ ေဆာက္တည္ရပါတယ္။ ဒီေလာကမွာ ဘဏ္ေစာင့္တစ္ဦးက ဘဏ္ကုိ လံုၿခံဳေအာင္ေစာင့္ရင္ ဘဏ္လည္း သူ႔ကုိ လံုၿခံဳေအာင္ ျပန္ေစာင့္ေရွာက္သလုိ သီလကုိ လံုၿခံဳေအာင္ေစာင့္ရင္ သီလကလည္း လူကုိ ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္ ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္းအဲဒီလုိ ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္မႈရွိၿပီဆုိရင္ ေဘးေႏွာင့္ယွက္မႈ စိတ္အတြင္းက ေႏွာင့္ယွက္မႈတုိ႔ ကင္းကြာပါတယ္။ ေႏွာင့္ယွက္မႈေတြ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကရမႈေတြ ကင္းကြာရင္ ၀မ္းေျမာက္မႈ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ၀မ္းေျမာက္ရင္ ႏွစ္သက္မႈပီတိေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ပီတိေၾကာင့္ ၾကည္လင္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚတယ္။ ၾကည္လင္မႈေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမႈ ျဖစ္ေပၚတယ္။ ခ်မ္းသာမႈက စိတ္ခ်မ္းသာမႈပါ။ စိတ္ခ်မ္းသာ တာကလည္း သီလျပည့္စံုမႈရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမ်ိဳးပါ။ အဲလုိ စိတ္ခ်မ္းသာပါမွ သမာဓိရႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီသမာဓိကုိ အားကုိးၿပီးမွ ၀ီရိယေလးပါးနဲ႔ တရားကုိ အားထုတ္ရပါတယ္။ ၀ီရိယေလးပါးနဲ႔ အားထုတ္ပါမွ ဉာဏ္စဥ္ေတြ ရႏုိင္ပါတယ္။ သာမန္ကာ လွ်ံကာနဲ႔ မရပါဘူး။ အားမထုတ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေရးခ် မျဖစ္ပါခင္ဗ်ာ။ တရားစခန္းကုိ ေလးငါးရက္၀င္လုိက္တာနဲ႔လည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ၀ီရိယေလးပါးနဲ႔ အားထုတ္ရပါတယ္။ ႐ုိး႐ုိးေလး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလုိ သမာဓိရရွိေနခ်ိန္မွာ ၀ီရိယေလးပါးနဲ႔ က်င့္ရင္း ေသာတာပန္မျဖစ္ဘဲ လမ္းလြဲသြားတတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးကလည္း ရွိပါေသးတယ္။

လူတုိင္း ပပဥၥတရားရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈကုိ ခံရပါတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္လုိက္တာနဲ႔ တဏွာ မာန ဒိ႒ိသံုးပါးက ၀င္းပူးၿပီး လူကုိ ညစ္ပါတယ္။ စြဲလန္းခုိင္းတယ္။ မာန္တက္ခုိင္းတယ္။ တထစ္ခ် မွတ္ယူေစတတ္တယ္။ ေမတၱာရွင္ ေျပာသလုိ ရင္၀ကလွံကုိ ထုတ္ဖုိ႔တရားအားထုတ္ခါမွ ေနာက္လွံတစ္ေခ်ာင္း ထပ္စုိက္ခံရတာ ဒီေနရာမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္တတ္တာလဲ။

တရားက်င့္ရင္း က်င့္ရင္း ႐ုပ္ႏွင့္ စိတ္ဟာ အေတာ္ေလး ၾကည္လင္လာတယ္။ ၾကည္လင္လာၿပီးေနာက္ အေရာင္အ၀ါေတြ ထြက္လာတယ္။ အေရာင္အ၀ါေတြက ဟုိးအထက္ အကနိ႒ဘံုအထိေတာင္ တက္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါေအာင္ၿပီလုိ႔ ထင္တတ္တာက တစ္ခု။

တရားက်င့္ရင္း က်င့္ရင္း ပီတိေတြျဖစ္လာတယ္။ ပီတိငါးပါးထဲက ေနာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဖရဏာပီတိအထိ ေရာက္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ ငါတရားေပါက္ၿပီလုိ႔ ထင္တတ္တာက တစ္ခု။

တရားက်င့္ရင္း က်င့္ရင္း ဒီ႐ုပ္နာမ္ေတြက အလြန္ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းမက ၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ ႐ုပ္ေတြ စိတ္ေတြဟာ ၾကည္ေတာက္လာတယ္။ အဲဒါကုိ စြဲလန္းသြားၿပီး ငါတရားထူးရၿပီလုိ႔ ထင္တတ္တာက တစ္ခု။

ေနာက္တစ္ခုက ၀ိပႆနာထဲ အာ႐ံုနစ္၀င္သြားတာ

ေနာက္တစ္ခုက ၀ိပႆနာထဲကေန စိတ္ကုိ ျပန္ဆုတ္လုိ႔မရေတာ့တာ

ေနာက္တစ္ခုက သုခေ၀ဒနာတစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့တာ

ေနာက္တစ္ခုက ႐ႈလုိက္တုိင္း ၀ိပႆနာဉာဏ္သာ ေပၚလာေတာ့တာ

ေနာက္တစ္ခုက ၀ိပႆနာေပၚသာ စိတ္ကတည္ေနေတာ့တာ

ေနာက္တစ္ခုက ရွာစရာမလုိေတာ့ဘဲ ခႏၶာကုိ ျဖစ္ပ်က္ အလုိလုိျမင္ေနတာ

ေနာက္တစ္ခုက ၀ိပႆနာအေပၚ သာယာေနမိတာ

အဲ ေနာက္ဆုံးတစ္ခုကေတာ့ ပုိဆုိးတာ အထက္ပါ အဆင့္ကုိးဆင့္ကုိ သူေက်ာ္လြန္ႏုိင္ၿပီလုိ႔ မွတ္ယူမိတာ တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဆင့္ဆင့္ေတြကုိ ၀ိပႆနာညစ္ညဴးေၾကာင္းလုိ႔ေခၚပါတယ္။ တရားထူးရသေယာင္ လူေတြကုိ လွည့္ဖ်ားတတ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပပဥၥတရားကုိသာ မခြာႏုိင္ရင္ “ငါ့သား ၾကက္ကုိ မသတ္နဲ႔၊ အေဖသတ္မယ္၊ အေဖက ငရဲမက်ေတာ့ဘူး၊ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးသား” ျဖစ္သြားမယ္။ ကဲ ေသာတာပန္ကုိ ဘယ္လမ္းကသြားမလဲ။ သင္ ၀ါရိတၱသီလ ကုိေစာင့္ထိန္းရဲ႕လား။ စာရိတၱသီလျပည့္စံုရဲ႕လား။

အဘိဓမၼတၳသဂၤဟ ကမၼ႒ာန္းပုိင္းႏွင့္ ပါ-႒ ႏွာ (၇၇)ကုိ ကုိးကားေရးသားပါတယ္။