မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ ၾသ၀ါဒတစ္ခု

ၿပီးေတာ့ ေရႊအင္ပင္တစ္ေက်ာင္းလံုးက ကၽြန္းသားနဲ႔ခ်ည္းေဆာက္ထားတာ၊ တုိင္ကလည္း ကၽြန္းသား၊ အကာကလည္း ကၽြန္းသား၊ ပန္းပု႐ုပ္ကလည္း ကၽြန္းသား၊ အဲဒီလုိ ကၽြန္းသားနဲ႔ခ်ည္း ေဆာက္လုပ္ထားေတာ့ကုိ အဲဒါက သူတုိ႔အဖုိ႔ ထူးဆန္းေနတယ္။

မင္းတုိ႔ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာ ကၽြန္းဆုိတာက မရွိသေလာက္ ရွားတယ္၊ အင္ဒုိနီးရွားတုိ႔ ဘာတုိ႔ ကၽြန္းပင္ေပါက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုိ႔ဗမာျပည္က ကၽြန္းပင္ေလာက္ မေကာင္းဘူး။ အရည္အေသြးည့ံတယ္။

ဒီေတာ့ ဒီေက်ာင္းက ခုနေျပာသလုိ တုိင္ေတြေရာ အကာအရံေတြေရာ ပန္းပု႐ုပ္ေတြေရာ အကုန္လံုး ကၽြန္းနဲ႔ခ်ည္း ေဆာက္ထားတယ္ဆုိေတာ့ အဲဒါ သူတုိ႔က ဆန္းလုိ႔မုိ႔ လာၿပီးေတာ့ ၾကည့္တာ။ အုိခ်င္အုိပါေစ၊ ေဟာင္းခ်င္ ေဟာင္းပါေစ။ သူတုိ႔က အဲဒီေရွးေဟာင္းပစၥည္း ထူးထူးဆန္းဆန္းဆုိရင္ အေတာ္ၾကည့္တဲ့ အေလ့အထရွိတယ္။ အဲ သူတုိ႔ လမ္းၫြန္စာအုပ္ထဲမွာကုိပဲ အဲဒါေလးေတြ ပါေနေတာ့ကုိ ေရာက္တာက မ်ားတယ္။ ဟုိတေန႔က မင္းတုိ႔ သီဟုိဠ္က ဆြမ္းေကၽြးတဲ့ေန႔က အဲ ဆြမ္းေကၽြးၿပီး (၁၂) နာရီ (၁၂) နာရီေက်ာ္ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ေပါ့။ အဲဒီနာရီျပန္ တစ္ခ်က္မွာ ထုိင္၀မ္က သီလရွင္ေတြနဲ႔ ဒီမေလးရွားက သီလရွင္ေတြ ႏွစ္ဖြဲ႕ေပါင္းၿပီး ေရာက္လာတယ္။ သူတုိ႔က ကားနဲ႔လာတာ။ ကားနဲ႔လာၿပီးေတာ့ ဒါယာဒေက်ာင္းနားရပ္တယ္ေပါ့။ ရပ္ၿပီး ငါ့ဆီလာ။ အဲဒီေတာ့ ငါ့ဆီလာေတာ့ သီလရွင္တစ္ေယာက္က ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။

“ဒီတုိက္မွာ သံဃာ (၂၀၀၀) ေက်ာ္ ရွိတယ္လည္း ဆုိေသးတယ္။ တုိက္ထဲ လာေတာ့လည္းပဲ သံဃာေတြ သြားလာေနတာ မေတြ႕ရဘူးတဲ့၊ ဒီမွာ လာေတာ့လည္းပဲ မေတြ႕ရဘူးတဲံ။ သံဃာေတြက ဘယ္ေရာက္ေနတုန္း” ေပါ့။ သူက ေမးတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က စာအံသံေခ်ာင္း ေခါက္ထားတဲ့အခ်ိန္၊ သူ႔စာအံေက်ာင္းနဲ႔သူ စာအံေနတာ။ သူက အဲဒါ မသိဘူး။ ကားနဲ႔လာေတာ့ စာအံသံလည္း သူတုိ႔ မၾကားဘူးေပါ့။ “အဲဒီအခ်ိန္က စာအံေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ သူ႔ေက်ာင္းနဲ႔သူ စာအံေနၾကတာ သံဃာေတြရွိတယ္” အဲဒီလုိေျပာေတာ့ “အဲဒီ စာအံေက်ာင္းေတြ လုိက္ျပပါ” တဲ့။ အဲ ငါက ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ပါရာဇိကဏ္စာအံေက်ာင္းလာၿပီးေတာ့ ျပတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူတုိ႔ အံ့ၾသသြားတယ္။ ပါရာဇိကဏ္က ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုး ျပည့္ေနတာကုိး။ ျပည့္ေနေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေနာက္ အဌသာလိနီ အဲဒါလဲ ျပတယ္။

ဟုိဘက္က သီလကၡန္ သမၸတၱိေက်ာင္း၊ သီလကၡန္ အဲဒီက်ေတာ့ စာအံေက်ာင္းက ဆင္းသြားၿပီး (၂) နာရီ ထုိးေတာ့ စာအံေက်ာင္းက ဆင္းသြားၿပီ။ အဲဆင္းတယ္ ဆုိေပမယ့္ မင္းတုိ႔ သူေတာ္ေကာင္းေတြကလည္းပဲ ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး အိပ္လုိက္ၾကပံုေတာ့ကြာ၊ အဲဒါ အေ၀းႀကီးကေနၿပီးေတာ့ “ေအာင္မာ ၊ အိပ္ေနၿပီ” တဲ့။ သူတုိ႔က လူကုိ လွမ္းေအာ္ ေနတယ္။ “ေအး ဒီအခ်ိန္က စာအံေက်ာင္းက ၿပီးသြားၿပီ” လုိ႔ ၊ ေနာက္နာရီ၀က္ေနလုိ႔ရွိရင္ ျပန္ၿပီးေတာ့ စာအံေက်ာင္း ေခါက္တယ္။ အဲဒီက်ရင္ သူတုိ႔ ထမွာေပါ့။ အဲလုိ ေျပာလုိက္ရတယ္။

အဲဒါ သူတုိ႔က သဘာ၀အတုိင္း ေနတာထုိင္တာကို ၾကည့္ခ်င္တာ၊ ဟန္လုပ္တာကုိ သူတုိ႔က မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ အဲ ဒီ့ျပင္တုိက္ေတြက ဟန္လုပ္တယ္ေပါ့။ သူတုိ႔က သူတုိ႔သေဘာက အဲဒီဟာေတြကုိ သူတုိ႔က မၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ သဘာ၀အတုိင္း မင္းတုိ႔ဟာ မင္းတုိ႔ ခါးေတာင္းေျမႇာင္ေအာင္ ႀကိဳက္ေနေန သူတုိ႔က အဲဒါ ၾကည့္ခ်င္တာ။ ေအး အဲဒီ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္က အသိမ်ားတယ္။

အဲဒီ ထုိင္၀မ္က သီလရွင္အဖြဲ႕နဲ႔ မေလးရွား သီလရွင္အဖြဲ႕က တစ္ဖြဲ႕ကုိ ႏွစ္ဆယ္ရွစ္သိန္းစီ ဆြမ္းပေဒသာ အျဖစ္ လွဴသြားတယ္။ အဲ ငါကလည္း ေျပာလုိက္တယ္။ စာေမးပြဲတြင္းက်လုိ႔ရွိရင္ (၁၃) ရက္တိတိ ဆက္တုိက္ ဒီသံဃာ ေတြကို ဆြမ္းေကၽြးရတယ္။ အဲဒီလုိေျပာလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔က အဲဒီလုိဆုိရင္ ဆြမ္းပေဒသာအျဖစ္ သူတို႔ လႉပါ့မယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ထုိင္၀မ္အဖြဲ႕ က (၂၈) သိန္း၊ မေလးရွားအဖြဲ႕က (၂၈) သိန္း၊ ပါလာတဲ့ ဗမာခရီးသည္ ဒီတုိး ကုမၸဏီေနမွာေပါ့။ အဲဒီ သူက (၁) သိန္း အားလံုးေပါင္း (၅၇) သိန္း (၅၇) သိန္းေပါ့။ အဲဒီ သီဟုိဠ္ ဆြမ္းေကၽြးတဲ့ေန႔တုန္းက ဆြမ္းပေဒသာဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႕က လႉသြားတယ္။

အဲဒီ သီဟုိဠ္ကေတာ့ သူတုိ႔က ဆြမ္းေကၽြးခ်င္တယ္ဆုိေတာ့လည္း ဆြမ္းျဖစ္ေအာင္ စီမံရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က ေလွ်ာက္ေတာ့ကုိ ၾကက္သား ၀က္သားနဲ႔ မေကၽြးခ်င္ဘူးတဲ့။ ငါးနဲ႔ ေကၽြးခ်င္သတဲ့။ ငါးနဲ႔ ေကၽြးခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ငါး၀ယ္ရတာက လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါးဆုိတာ ငါးသည္ေတြဆီ သြား၀ယ္ရင္ အခ်ိန္ (၁၀) ေလာက္ (၂၀) ေလာက္ ဒီေလာက္ပဲ ေရာင္းမွာေပါ့။ အဲဒါေတြ ေလွ်ာက္စုေပါင္းၿပီးေတာ့ ၀ယ္ရတာ။

အဲဒီ သီဟုိဠ္ ေနာက္ႏွစ္လည္း သူတုိ႔ လာေကၽြးဦးမယ္တဲ့။ အဲ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံကေတာ့ မြဲပါတယ္။ မင္းတုိ႔ ဗမာျပည္နဲ႔ တူတူပါပဲ။ အေတာ္မြဲတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ၊ ဟုိ ထုိင္၀မ္တုိ႔ မေလးရွားတုိ႔ကေတာ့ သူတုိ႔ကေတာ့ ခ်မ္းသာတယ္။ အဲ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြက ဆြမ္းပေဒသာဆုိၿပီးေတာ့ လႉဒါန္းသြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔ ငါအရင္ေျပာထားတယ္။ တစ္ေက်ာင္းမွာ အျပစ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ အျပင္မွာ တပါးေတြ႕တယ္ဆုိရင္ တေက်ာင္းလံုး ႏွင္ထုတ္မယ္။ အဲဒါေျပာၿပီးသား။ ဒီေတာ့ (၁၂) နာရီေက်ာ္ရင္ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ထုိတာေတြ ဘာေတြ မလုပ္နဲ႔။

မင္းတုိ႔ ငါ ဟုိတေန႔က ငါကုိယ္တုိင္ ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ဖမ္းတယ္။ မမိပါဘူး။ တပါးမွ။ အဲ မင္းတုိ႔လည္းပဲ ဖမ္းမယ္လုိ႔ ေၾကျငာထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ုတ္တရက္ ဦးဇင္းေတြ ေခၚၿပီးေတာ့ သြားလုိက္တယ္။ အဲ အဲဒါ မွတ္ထား။ တပါးမိရင္ တေက်ာင္းလံုး ႏွင္ထုတ္မယ္။ ဒုိ႔ဆီက သံဃာက မ်ားလြန္းတယ္။ သံဃာမ်ားလြန္းေတာ့ကုိ စည္းကမ္းတက်ေနထုိင္မွ အေတာ္ရွိတာ။

မင္းတုိ႔ ခုေခတ္ ဒကာ ဒကာမေတြဆုိတာ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းတုိက္ ဒကာႀကီးလုိ သဒၶါတရား ခုိင္မာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒုိ႔ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းတကာႀကီး ဦးေက်ာ္ဆုိတာ သဒၶါတရား သိပ္ခုိင္မာတာ။ ဦးေက်ာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ မစုိးရိမ္တုိက္ထဲ လာ၊ မစုိးရိမ္တုိက္ထဲ လာေတာ့ ရာဟုေထာင့္ ကုဋီရွိတဲံ ေနရာေတြေပါ့။ အဲဒီ ရာဟုေထာင့္မွာ ဦးဇင္းေလးငါးပါး ျခင္းခတ္ေနတယ္။ အဲဒါ ေတြ႕တယ္။ ေတြ႕ေတာ့ကုိ သူတုိ႔က ဒီ ဦးေက်ာ္ကုိ သြားေျပာတယ္။
“ခင္ဗ်ား မစုိးရိမ္တုိက္က ဦးဇင္းေတြ ျခင္းခတ္ေနတယ္”
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘယ္သူေျပာလုိ႔လဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ျမင္တာပါ”
“ဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ ေနာက္ (၂) ရက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုိက္ခဲ့ပါမယ္။ အဲ သူတုိ႔ ျခင္းခတ္တဲ့ဆီ ကၽြန္ေတာ့ လာေခၚပါ”

အဲသလုိ ေျပာေတာ့ ခုနက ဒကာေတြက သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဦးေက်ာ္ကုိ သြားေခၚ။ သြားေခၚၿပီးေတာ့ ျခင္း၀ုိင္းကလည္း ထံုးစံအတုိင္း ရွိေနတယ္ေပါ့။ အဲဒီေနရာလဲ အဲ လုိက္ျပတယ္။ ေလးငါး ေျခာက္ပါး ျခင္းခတ္ေနတယ္။ ဦးေက်ာ္က အဲဒီ အခ်ိန္ စာခ်တဲ့ အခ်ိန္ ဆုိတာလည္း သိတယ္။ သိေတာ့ကုိ ပါဠိေက်ာင္း ဒုိ႔ဆရာေတာ္ႀကီးက စာခ်ေနတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးသူရိယေပါ့။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ႀကီးက ပါဠိေက်ာင္း စာခ်ေနတယ္။ အဲဒီမွာ စာလုိက္တဲ့ သံဃာေတြက တစ္ရာ / တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဖိနပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒါေတြကုိ ဦးေက်ာ္က ခုနက ျခင္းခတ္တယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ဒကာေတြကုိ လုိက္ျပတယ္။
“ဘယ္နဲ႔လဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျခင္းခတ္ေနတဲ့ သံဃာနဲ႔ အခု စာလုိက္ေနတဲ့ သံဃာ ဘယ္ဟာက ပုိမ်ားသလဲ” လုိ႔ေမးေတာ့
“ဟာ စာလုိက္ေနတဲ့ သံဃာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ ရာေက်ာ္ရွိတာ၊ ဟုိမွာက ေလးငါးပါးေလာက္ ရွိတာ” အဲလုိပဲ ေျပာသတဲ့။
ဒီေတာ့ “ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ျခင္းခတ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ သြားၾကည့္ေတာ့ ျခင္းခတ္တဲ့ ဘုန္းႀကီး ေတြ႕မွာေပါ့၊ စာလုိက္တဲ့ေနရာ သြားၾကည္ရင္ စာလုိက္တဲ့ သံဃာေတြ႕မွာပဲတဲ့။ အဲသလုိ စာလုိက္ေနတဲ့ေနရာလည္း ၾကည့္တတ္ဖုိ႔ လုိပါေသးတယ္” လုိ႔ ဦးေက်ာ္က အဲဒီ ဒကာေတြကုိ ဆံုးမလိုက္တယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းဒကာႀကီး ဦးေက်ာ္လုိ သဒၶါတရား ခုိင္မာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အင္မတန္ရွားတယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ သံဃာေတြအေပၚကုိ အျပစ္ျမင္တဲံ ဒကာ ဒကာမက မ်ားေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ မင္းတုိ႔ သတင္းေထာက္၊ အဲဒီ သတင္းေထာက္ေတြက သံဃာေတြ အေပၚမွာ ပုိၿပီးေတာ့ အျပစ္ျမင္တယ္။

အရင္တုန္းက ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာ ဆုိတာ ရွိတယ္။ ဦးထြန္းေဖ ပထမေတာ့ သူ ၀န္ႀကီးျဖစ္တယ္ေပါ့။ အဲ ၀န္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ သဂၤါယနယတင္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သူက ကန္႔ကြက္တယ္။ “တုိင္းျပည္ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးဘူး၊ သာသနာေရးမွာ ဒီေလာက္ထိေအာင္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီးေတာ့ မသံုးထုိက္ဘူး” လုိ႔ ကန္႔ကြက္ၿပီးေတာ့ တားျမစ္တာ။ မရေတာ့ သူက ၀န္ႀကီး အျဖစ္က ႏႈတ္ထြက္လုိက္တယ္။ ႏႈတ္ထြက္ၿပီးေတာ့ ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာဆုိၿပီး သတင္းစာထုတ္ေ၀တယ္။ အဲ သူကုိယ္တုိင္ပဲ သတင္းေထာက္လုပ္တယ္ကုိး။

ေနာက္ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေသခါနီးေတာ့…. ဦးထြန္းေဖက ေျပာတယ္

ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အျမင္မၾကည္လင္တာ အေတာ္မွားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သတင္းေထာက္ဆုိေတာ့ကုိ မေကာင္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးပဲ လုိက္ၿပီးေတာ့ သတင္းေထာက္တယ္။ အဲ သံဃာတစ္ေထာင္မွာ မေကာင္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးက (၁၀) ပါး၊ (၁၅) ပါး၊ ဒီေလာက္ရွိမွာ။ အဲဒီ (၁၀) ပါး၊ (၁၅) ပါးရဲ႕ မေကာင္းသတင္းကုိသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သတင္းစာထဲ ထည့္တယ္။ က်န္တဲ့ ရာေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ေကာင္းတာ လုပ္ေနတဲ့ သတင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာမွ မေရးဘူး။ အဲဒီလုိ မေကာင္းတဲံ ဦးဇင္းေတြကုိသာ လုိက္ၾကည့္ၿပီး သတင္းေထာက္လုပ္ေနေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြအေပၚမွာ ၾကည္ညိဳလုိ႔ မရဘူး ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ ငယ္ငယ္က ၾကည္ညဳိလုိ႔မရေလာက္ေအာင္ ဆုိးသြမ္းတဲ့ ဦးဇင္းက အေရအတြက္ နည္းနည္းေလးရွိတာ။ တကယ္ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြက အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ အဲဒါကုိ သူတုိ႔မျမင္ဘူး” လုိ႔ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတာ့ အဲသလုိ သူ႔တပည့္ေတြကုိ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒါ မွတ္ထား။

ေအး သူက အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွသံေ၀ဂရေတာ့ ဒါကလည္းပဲ မင္း သဘာ၀ေတာ့ မက်ပါဘူး။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကတည္းကုိက ေကာင္းတဲ ဘုန္းႀကီးေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိတယ္လုိ႔ အဲဒီလုိ အျမင္ၾကည္လင္ရင္ ေကာင္းမယ္။ အခုေတာ့ မေကာင္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ ေလးငါးပါးအေၾကာင္း သတင္းစာထဲ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေရး အဲသလုိ ။