ဘုရားရွင္ ေ၀သာလီျပည္ မဟာ၀ုန္ေတာ ကူဋာဂါရသာလာေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနစဥ္ သစၥကပရိဗုိဇ္က ဘုရားရွင္ႏွင့္ ၀ါဒၿပိဳင္ဖုိ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ သစၥကပရဗုိဇ္က သူ႔၀ါဒကုိ ေရရြတ္လုိက္ရင္ သဗၺညဳလုိ႔၀န္ခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မေျပာနဲ႔ အသက္မဲ့တဲ့ ေက်ာက္တုိင္ေတာင္မွ တုန္လႈပ္ရပါတယ္လုိ႔ ႀကံဳး၀ါးထားသူ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္လည္း သူက သာသနာပ၀ါဒေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကုိ တတ္ေျမာက္ထားသူျဖစ္ပါတယ္။ သူအခု ဘုရားရွင္နဲ႔ ၀ါဒၿပိဳင္ဖုိ႔ လိစၧ၀ီအစည္းအေ၀းကုိ သြားၿပီး လူစုလုိက္ပါၿပီ။
သစၥကအေၾကာင္းက ဒီလုိ။ တစ္ခါက ၀ါဒငါးရာစီကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ ပရိဗုိဇ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ၿမိဳ႕၀င္ တစ္ၿမိဳ႕ထြက္ ၀ါဒၿပိဳင္ရင္း မင္းဆက္ေပါင္း ၇၇၀၇ ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လိစၧ၀ီတုိ႔ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ပရိဗုိဇ္ႏွစ္ေယာက္ ၀ါဒၿပိဳင္ၾကတယ္။ ဘယ္သူ႔၀ါဒကုိမွ ဘယ္သူ မေျဖဆုိႏုိင္ပါဘူး။ ဒါကုိ လိစၧ၀ီတုိ႔က ဒီႏွစ္ေယာက္သာ ငါတုိ႔ၿမိဳ႕မွာရွိရင္ ငါတုိ႔ၿမိဳ႕ဂုဏ္တက္မွာပဲလုိ႔ တုိင္ပင္ၿပီး ၀ါဒၿပိဳင္တဲ့သူကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေယာက်ၤားပ်ိဳႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳျဖစ္ေနတာနဲ႔ အတူေပါင္းသင္းေစၿပီး ဒီၿမိဳ႕မွာေနထုိင္ဖုိ႔ ေနရာေတြ စီမံေပးလုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ညားၾကေတာ့ သမီးေလးေယာက္ႏွင့္ သားတစ္ေယာက္ ထြန္းကားပါတယ္။ သစၥကက သူတုိ႔ရဲ႕ သားေထြးေလးေပါ့။
သမီးေလးေယာက္က သာ၀ကေ၀ေနယ်မုိ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေႁခြခၽြတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သမီးေလးေယာက္ကလည္း မေခပါဘူး။ အရြယ္ေရာက္စကတည္းက မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ၀ါဒငါးရာစီကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသူေတြပါ။ မိဘေတြ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ပုိင္း နယ္တကာလွည့္ၿပီး ၀ါဒဆရာေတြမ်ားစြာနဲ႔ ၀ါဒလုိက္ၿပိဳင္ေနၾကသူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါဒေတြ လုိက္ၿပိဳင္ရင္း ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕အေရာက္ ၿမိဳ႕အ၀င္မွာ သဲပံုမွာသေျပခက္စုိက္ၿပီး “ငါတုိ႔နဲ႔ ၀ါဒၿပိဳင္မယ့္သူေတြ ဒီသေျပခက္ကုိ ဖ်က္ဆီးေစ” ဆုိၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာက အဲဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ ေရအုိးစင္ေရျဖည့္၊ တံမ်က္လွည္း၊ ဂိလာနေတြကုိ ျပဳစုရတာမုိ႔လုိ႔ ၿမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံ၀င္နည္းနည္း ေနာက္က်ေနတယ္။ ၿမိဳ႕အ၀င္မွာ ကေလးေတြ ေဆာ့ေနတဲ့ၾကားက ဘယ္သူမွ မထိတဲ့ သေျပခက္ကုိ သတိထားမိလုိက္တယ္။ ကေလးေတြကုိ သေျပခက္ အေၾကာင္းေမးတယ္။ ကေလးေတြကလည္း ပရိဗုိဇ္မေလးေယာက္က သူနဲ႔ ၀ါဒၿပိဳင္မယ့္သူဆုိရင္ ဒီသေျပခက္ကုိ ဖ်က္ဆီးႏုိင္တာကုိ မွာသြားေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ဒါဆုိ အဲဒီသေျပခက္ကုိ ဖ်က္လုိက္ပါလုိ႔ ကေလးေတြကုိ ခုိင္းလုိက္တယ္။ ကေလးေတြက ေၾကာက္ေနေသးေပမယ့္ ရွင္သာရိပုတၱရာက ခပ္ရဲရဲပဲ ဖ်က္လုိက္ဖုိ႔ အေၾကာင္းကုိ ေျပာတာနဲ႔ ကေလးေတြက ဖ်က္လုိက္ပါတယ္။
ဒီလိုန႔ဲ သစၥာ ေလာလာ အ၀ဓာရိကာႏွင့္ ပဋိစၧာဒါတုိ႔ ညီအစ္မေလးေယာက္ ေက်ာင္းကုိလာေနၿပီဆုိတာ သိတာနဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေက်ာင္းထဲမွာ မာတုဂါမေတြနဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးဆုိၿပီး ဓမၼာ႐ံုလုိ လူအမ်ားျမင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ ေရာက္လာေတာ့ ညီမေလးေဖာ္က
“တပည့္ေတာ္တုိ႔ရ႕ဲ သေျပခက္ကုိ အရွင္ဘုရား ဖ်က္ဆီးခိုင္းပါသလား” လုိ႔ေမးတယ္။
ရွင္သာရိပုတၱရာက ၀န္ခံတယ္။
“ဒါဆုိ အရွင္ဘုရားနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ၀ါဒၿပိဳင္ရေတာ့မွာေပါ့၊ ဘယ္သူ အရင္စေမးရမလဲဘုရား” လုိ႔ ညီမေလးေဖာ္က ေလွ်ာက္တယ္။
“သင္တုိ႔က မိန္းကေလးဆုိေတာ့ သင္တုိ႔ပဲ စေမးပါ” လုိ႔ သာရိပုတၱရာက လမ္းဖြင့္တယ္။ အဲဒီေနာက္ သာရိပုတၱရာက ညီမေလးေဖာ္ေမးတဲ့ ၀ါဒတစ္ေထာင္လံုးရဲ႕ ပုစၧာကုိ ၾကာ႐ုိးကုိ ဓားထက္ထက္နဲ႔ ျဖတ္သလုိ တိခနဲ ျပတ္ေအာင္ ရွင္းလုိက္တယ္။
“ဆက္ေမးပါဦး”
ရွင္သာရိပုတၱရာက ေမးခြန္းထပ္ေတာင္းတယ္။
“တပည့္ေတာ္တို႔ ေမးစရာ မရွိေတာ့ပါဘူးဘုရား”
ညီမေလးေဖာ္က ေလွ်ာက္တယ္။
“ဒါဆုိ ငါေမးတဲ့အလွည့္ေပါ့”
ရွင္သာရိပုတၱရာက အဲလုိမိန္႔ေတာ့ ညီမေလးေဖာ္က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္တယ္။
“တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေျဖႏုိင္ရင္ ေျဖပါ့မယ္ဘုရား” လုိ႔ မတင္မက် ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။
“ငါေမးမယ့္ ေမးခြန္းက ဒီေန႔မွ ၀တ္လာတဲ့ ကုိရင္ေတာင္ ေျဖႏုိင္ပါတယ္၊ ဒါကုိ သင္တုိ႔ေျဖပါ၊ တစ္ခုတည္းေသာ တရားဟာ ဘာတရားလဲ” လုိ႔ ရွင္သာရိပုတၱရာက ေမးပါတယ္။
အေတာ္ၾကာေတာ့ တစ္ေယာက္က ထေလွ်ာက္တယ္။
“တပည့္ေတာ္တုိ႔ မသိပါဘုရား”တဲ့။
“ဒါဆုိ ဘယ္သူႏုိင္ၿပီး ဘယ္သူ႐ႈံးပါသလဲ”
ပရိဗုိဇ္မေလးေတြမွာ သူတုိ႔ရ႕ဲ မိဘအမွာစကားေလး ပါလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ၀ါဒခ်င္းၿပိဳင္လုိ႔ ႐ႈံးခဲ့ရင္ အဲဒီ၀ါဒရွင္က ေယာက်္ားျဖစ္ရင္ လင္ေယာက်ာ္းအျဖစ္ ျပဳစုပါ။ ရဟန္းျဖစ္ရင္ တပည့္အျဖစ္ ေနပါဆုိတဲ့စကားပါ။ သူတုိ႔ မိဘရဲ႕ စကားကုိ သူတုိ႔ လုိက္နာရပါၿပီ။
“တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ တပည့္အျဖစ္ လက္ခံပါဘုရား”
“အိမ္း” ဆုိၿပီး သာရိပုတၱရာဟာ ညီမေလးေဖာ္ကုိ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီဆီ လြတ္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ မၾကာမတင္မွာပဲ ရဟႏၲာမေတြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
သစၥကက ဘုရားရွင္နဲ႔ ၀ါဒၿပိဳင္ခ်င္ေနတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဘုရားရွင္ ဘယ္လုိ၀ါဒကုိ လက္ကုိင္ထားမွန္း မသိေသးလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ေတာ့ သစၥက အခြင့္သာသြားတယ္။ ဘုရားရွင္ရ႕ဲ သာ၀ကႀကီးအႆဇိမေထရ္ ဆြမ္းခံခ်ိန္နဲ႔ သူလမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္သြားတုိးတာကုိး။
“အရွင္ဘုရား ၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ရ႕ဲ ဆရာက အရွင္ဘုရားတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ ဆံုးမသလဲဘုရား”
“႐ုပ္နာမ္အားလံုးတုိ႔သည္ အနတၱ၊ ႐ုပ္နာမ္အားလံုးတုိ႔သည္ အနိစၥလုိ႔ ဆံုးမပါတယ္တကာ”
“တင္ပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား”
အရွင္အႆဇိက ဒုကၡကုိ ခ်န္ထားၿပီး ေျဖလုိက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ “ဒုကၡဆုိရင္ အရွင္ဘုရားတုိ႔ အခုလုိ ရဟန္း၀တ္ေနတာ ဒုကၡပဲ မဟုတ္လား”လုိ႔ ေစာဒနာဖြယ္ရွိလုိ႔ပါ။ (ေစာဒနာ – အျပစ္တင္သည္)
သစၥက ႀကိတ္ၿပံဳးလုိက္တယ္။ ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ လိစၧ၀ီေတြ စည္းေ၀းတဲ့ေနရာကုိေတာင္ ဘယ္လုိလုပ္ေရာက္လာမွန္း မသိဘူး။
“လိစၧ၀ီတုိ႔ လာၾက လာၾက၊ ငါ ေဂါတမနဲ႔၀ါဒၿပိဳင္သြားမယ္။ ေဂါတမကုိ သူ႔၀ါဒေတြကုိ အျပစ္တင္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးကစားျပလုိက္စမ္းမယ္”
လိစၧ၀ီတုိ႔ မ်က္ခံုးကုိပင့္ၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾကတယ္။ ဘယ္လုိလဲလုိ႔ ေမးေတြနဲ႔ ေမးၾကတယ္။ ေခါင္းကုိ အသာညိတ္ၾကတယ္။ လိစၧ၀ီေတြ အိမ္ျပန္ၿပီး ျပင္ဆင္ကာ စည္းေ၀းရာဇရပ္ကုိ လာၾကေတာ့ သူလည္းစိတ္၀င္စား ငါလည္းစိတ္၀င္စားျဖစ္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုိက္လာၾကတယ္။ ဘုရားရွင္က မုိးေသာက္ယံအခ်ိန္မွာ စၾကာ၀ဠာတုိက္တစ္ေသာင္းကုိ သဗၺညဳတဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒီေန႔မွာ သစၥကဟာ ပရိသတ္မ်ားစြာနဲ႔ ၀ါဒလာၿပိဳင္မယ္ဆုိတာကုိ ဆင္ျခင္ေတာ္မူမိတဲ့အတြက္ ေန႔သန္႔ရာအျဖစ္ မဟာ၀ုန္ေတာထဲက သစ္ပင္တစ္ပင္ရင္းေအာက္ကုိပဲ ေရြးခ်ယ္လုိက္တယ္။ ေက်ာခင္းျခင္းမျပဳတဲ့ဓုတင္ကုိ ေဆာင္တဲ့ရဟန္းအခ်ိဳ႕က ဘုရားရွင္ကုိ ေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳစုေပးၿပီး ေက်ာင္းထဲ စႀကၤျပန္ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္ သစၥကတုိ႔ေရာက္လာတယ္။ ဘုရားရွင္ ဘယ္မွာသီတင္းသံုးလဲလုိ႔ ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ ရဟန္းေတြက ခ်က္ခ်င္းၫြန္ျပလုိက္တယ္။ ဘုရားရွင္ရွိရာဆီ သစၥက ေရာက္လာတယ္။
“အကယ္၍ အရွင္ဘုရားခြင့္ျပဳမယ္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္ နည္းနည္းေမးခ်င္တယ္ဘုရား”
“ေမးပါ အဂၢိေ၀ႆန”
ဘုရားရွင္က သစၥကရဲ႕ အႏြယ္အမည္ကုိ ေခၚလုိက္ပါတယ္။
“အရွင္ဘုရားရဲ႕ တပည့္ရဟန္းသံဃာေတြကုိ အရွင္ဘုရား ဘယ္လုိမ်ား ဆံုးမသလဲဘုရား”
ဘုရားရွင္က အႆဇိေျဖထားတဲ့ အေျဖကုိ သဗၺညဳတဉာဏ္နဲ႔ သိၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
“ရဟန္းတုိ႔ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔သည္ အနတၱ အစုိးမရ၊ အနိစၥမၿမဲဘူးလုိ႔ ဆံုးမပါတယ္ အဂၢိေ၀ႆန”
“ေဟာဒီ ကမာၻေျမႀကီးအခုိင္အမာေပၚမွာ မီွၿပီးေတာ့မွ သစ္ပင္ေတြ ေပါက္ႏုိင္တယ္။ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္ဘုရား၊ တစ္စံုတစ္ရာ အခုိင္အမာမရွိဘဲ ဘာမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဘုရား၊ အဲဒီလုိပဲ တပည့္ေတာ္တုိ႔ရ႕ဲ ခုိင္ၿမဲတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိ မီွတည္ၿပီးေတာ့မွ ျပဳလုပ္တဲ့ကံက ျဖစ္ေပၚရမွာေပါ့ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားဟာ တပည့္ရဟန္းသံဃာေတြကုိ မသင့္ေတာ္ မအပ္စပ္တဲ့စကားေတြနဲ႔ ဆံုးမေနတာဟာ သိပ္ကုိ မွားယြင္းေနပါတယ္ဘုရား”
“႐ုပ္နာမ္ကုိ ခုိင္ၿမဲတယ္ အတၱ၊ တည္တံ့တယ္အနိစၥလုိ႔ သင္ေျပာခ်င္တာလား အဂၢိေ၀ႆန”
“တပည့္ေတာ္မွ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ အားလံုးက အဲလုိ သိပါတယ္ဘုရား”
သစၥကဟာ ဘုရားရွင္ရ႕ဲ အေျဖကုိ သူတစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းမခံပါဘူး။ အားလံုးကုိ ေသေဖာ္ညိႇလုိက္ပါတယ္။ အဲလုိ ေခါင္းေဆာင္ဆရာမ်ိဳးကုိ သတိထားသင့္ပါတယ္။
“အားလံုးကုိ ငါေမးျခင္းမဟုတ္၊ သင့္ကုိသာ ငါေမးခ်င္းျဖစ္တယ္ သင္ကသာလွ်င္ ငါဘုရားကုိ ၀ါဒၿပိဳင္မယ္ဆုိၿပီး ေရာက္လာသူျဖစ္ပါတယ္ အဂၢိေ၀ႆန”
“မွန္ပါ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ဟာ အတၱ နိစၥလုိ႔ ဆုိပါတယ္ဘုရား၊ ဒါကလည္း တပည့္ေတာ္က အမွန္ကုိ အရွင္ဘုရားအေနနဲ႔ သိေအာင္ေလွ်ာက္ျပတာပါဘုရား”
“ဒါဆုိ သင့္ကုိ ငါေမးပါဦးမယ္ အဂၢိေ၀ႆန”
“ေမးပါဘုရား”
“ေကာသလမင္းနဲ႔ အဇာတသတ္မင္းဟာ သူ႔ႏုိင္ငံမွာ ေနထုိင္တဲ့ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားအေပၚ ႏွင္ထုတ္သင့္သူကုိႏွင္ထုတ္ျခင္း၊ ႐ုိက္ပုတ္သင့္သူကုိ ႐ုိက္ပုတ္ျခင္း၊ ေထာင္ခ်သင့္သူကုိ ေထာင္ခ်ျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ထုိက္သူကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္း ျပဳႏုိင္ပါသလား အဂၢိေ၀ႆန”
“ျပဳႏုိင္တာေပါ့ဘုရား”
အဂၢိေ၀ႆနႏြယ္ဖြား သစၥကဟာ သူ႔လည္ပင္းကုိျဖတ္မယ့္ဓားကုိ သူကုိယ္တုိင္ ထက္ေအာင္ ျပန္ေသြးလုိက္တယ္။
“ဒါဆုိ သင္အစုိးရတဲ့ ၿမဲၿမံခုိင္ခ့ံတဲ့ သင္႐ုပ္အေပၚလည္း သင္အာဏာထားႏုိင္မွာေပါ့ အဂၢိေ၀ႆန”
ငုတ္တုတ္။ တစ္ႀကိမ္ ၊ ႏွစ္ႀကိမ္ သစၥကဟာ ငုတ္တုတ္ေလး ထုိင္ေနလုိက္ပါေတာ့တယ္။
ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္းျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့တ့ဲ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ပါရမီအဟုန္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကုိ ညဥ္းဆဲသူမွန္သမွ်ဟာ ေခါင္းခုႏွစ္စိတ္ကြဲရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ဟာ သစၥကုိ ေမးခြန္းပံုစံ ေျပာင္းေမးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္က သူ႔၀ါဒကုိ မေျဖတာနဲ႔ သစၥကေခါင္းကုိ ခြဲပစ္လုိက္တယ္လုိ႔ လူေတြထင္ကုန္မွာ စုိးလုိ႔။
“သင္ ဆိတ္ဆိတ္ေနရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး အဂၢိေ၀ႆန”
သစၥကဟာ တင္းခံၿမဲတင္းခံေနတာေၾကာင့္ သဟမၸတိျဗဟၼာက ဘုရားရွင္ကုိ တရားေဟာပါလုိ႔ ေတာင္းပန္စဥ္က တပည့္ေတာ္လည္း အရွင္ဘုရားသာသနာအတြက္ တစ္တပ္တစ္အား ကူညီပါ့မယ္ဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္ထားဖူးတဲ့ သိၾကားမင္းေရာက္လာပါတယ္။ တင္းပုတ္ႀကီးကုိ ကုိင္ထားတဲ့ ဘီလူးပံုစံနဲ႔ ႐ုိက္မယ္နက္မယ္ တကဲကဲအသြင္နဲ႔ေပါ့။ ဒါကုိ သစၥကနဲ႔ ဘုရားရွင္ပဲ ျမင္ပါတယ္။ သစၥကက သူမ်ားမ်ား ျမင္ေသးလားလုိ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသးတယ္။ အားလံုးက ေအးေဆးပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွ ဘီလူႀကီးလုိ႔ ထေအာ္ရေလာက္ေအာင္ကလည္း “ခင္ဗ်ားပဲ မ်က္လံုးရွိတာ က်ေနတာပဲ၊ ႐ႈံးရင္ ႐ႈံးတယ္ေပါ့” ဘာညာနဲ႔ ၀ုိင္းအျပစ္တင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဘီလူးႀကီးကလည္း တကယ့္ေၾကာက္စရာ။ ေမးခြန္းကုိ မေျဖရင္ တကယ္႐ုိက္မယ့္ပံု။ ပညာေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ ေပါက္ကြဲထြက္မွာ ေၾကာက္ၿပီး သံျပားေတြနဲ႔ ကာထားရတဲ့ ဗုိက္ထဲကလည္း အူေတြ ေျပာင္းျပန္လွန္ကုန္ၿပီ။ အားကုိးရာ ရွာလုိက္ေတာ့ ဘုရားပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ဘုရားရွင္ဟာ တတိယေမးခြန္းကုိ ေမးလုိက္ပါတယ္။
“ၿမဲၿမံခုိင္ခံ့တည္တံ့တဲ့ သင့္႐ုပ္သင့္နာမ္အေပၚ သင္အာဏာထားႏုိင္ပါသလား အဂၢိေ၀ႆန”
“မွန္ပါ ဘုရား၊ မထားႏုိင္ပါဘူးဘုရား”
“စဥ္းစားပါဦး အဂၢိေ၀ႆန၊ သင့္စကားေတြ ေရွ႕ေနာက္ မညီဘူး”
“မွန္ပါ ဒီ႐ုပ္ ဒီနာမ္အေပၚ တကယ္ပဲ အာဏာ မထားႏုိင္ပါဘူးဘုရား”
“ထပ္မံ စဥ္းစားပါဦး အဂၢိေ၀ႆန၊ သင့္စကားေတြ ေရွ႕ေနာက္မညီဘူး”
“တပည့္ေတာ္ ၀န္ခံပါတယ္ဘုရား၊ ႐ုပ္နာမ္အေပၚ အာဏာမထားႏုိင္ပါဘူးဘုရား”
ဘုရားရွင္က အဲဒီမွာ အနိစၥ အနတၱ အျပင္ ဒုကၡကုိပဲ ဆက္ေဟာပါတယ္။
“သင္ အာဏာမထားႏုိင္တဲ့ သင့္႐ုပ္သင့္နာမ္ဟာ ခ်မ္းသာ သလား ဆင္းရဲသလား အဂၢိေ၀ႆန”
“မွန္ပါ၊ ဆင္းရဲေၾကာင္းပါဘုရား”
“အဂၢိေ၀ႆန၊ သင္ေျပာေတာ့ သင္၀ါဒကုိ ေရရြတ္လုိက္ရင္ သဗၺညဳတအျဖစ္ ၀န္ခံတဲ့သူမေျပာနဲ႔ ထံုးသုတ္ထားတဲ့တုိင္ေတြေတာင္ တုန္လႈပ္ရတယ္၊ လူဆုိရင္ ေခၽြးတီးတီးက်ၿပီး အူေျပာင္းျပန္လွန္သြားရတယ္ဆုိ အခု ငါ့ကုိယ္ေတာ္မွာ ေခၽြးတစ္စက္မွ မရွိပါဘူး”
ဘုရားရွင္က ႐ံုထားေသာ သကၤန္းကုိ လွစ္ဟၿပီး လက္ကတီးကုိ ျပေတာ္မူပါတယ္။ လိစၧ၀ီအခ်ိဳ႕ဟာ သစၥကကို အျမင္ေတာ္ေတာ္ကပ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးစတုိင္ တအားလုပ္လြန္းလုိ႔။ သူသိ သူတတ္လုပ္လြန္းလုိ႔။ ဒါေၾကာင့္ လိစၧ၀ီတစ္ေယာက္က ဘုရားရွင္ကုိ ခြင့္ေတာင္းတယ္။
“တပည့္ေတာ္ ဥပမာေလးတစ္ခု ေလွ်ာက္ပါရေစဘုရား”
“သင့္ ဥပမာကုိ လူအလယ္မွာ ထင္ရွားပါေစ”
“ကေလးေတြ ေရထဲက ဂဏန္းကုိဖမ္းၿပီး ကုန္းေပၚတင္၊ ၿပီးေတာ့ ေျခေတြ အကုန္ခ်ိဳးလုိက္တဲ့အခါ ဂဏန္းဟာ ေရထဲ ျပန္မဆင္းတတ္ေတာ့သလုိ အခု သစၥကဟာ အဲလုိျဖစ္ေနတယ္ ဘုရား”
“တိတ္စမ္း ဒုမၼဳခ၊ မင္းအေတာ္႐ုိင္းတယ္၊ အလုိက္ကန္းဆုိး မသိတတ္ဘူး” လုိ႔ သစၥကက ထေငါက္ငမ္းတယ္။ ဆရာအရွိန္နဲ႔မုိ႔ လိစၧ၀ီေလး ၿငိမ္က်သြားတယ္။ အျခား လိစၧ၀ီေတြလည္း သစၥကကုိတြယ္ခ်င္ေနၾကတာပါ။ အခြင့္မသာလုိ႔။
“ခုနက အရွင္ဘုရားကုိ တပည့္ေတာ္ ဘာေတြ ေရာင္ရမ္းၿပီး ေျပာမိမွန္း မသိဘူးဘုရား၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ တပည့္ေတြကုိ ယံုမွားျခင္းကင္းေအာင္ ဘယ္လုိ ေနထုိင္ က်င့္ႀကံေစပါသလဲဘုရား”
“ဤ႐ုပ္ဟာ အနတၱ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱလုိ႔ ၀ိပႆနာ႐ႈခုိင္းၿပီး ေနထုိင္ေစပါတယ္။ အဲလုိေနထုိင္ရင္ အယူ၀ါဒေတြအေပၚ သံသယ မ၀င္ေတာ့ပါဘူး အဂၢိေ၀ႆန”
“ဘယ္လုိ ဆက္လက္က်င့္ႀကံရင္ ရဟႏၲာျဖစ္ပါသလဲ ဘုရား”
“ရဟန္းတုိ႔ ျဖစ္ၿပီး ျဖစ္လတံ့ ျဖစ္ဆဲ အတြင္း အပ အၾကမ္း အႏု အညံ့ အေကာင္း အေ၀း အနီး ဒီတရားစုေတြဟာ ငါမဟုတ္၊ ငါ၏ အတၱမဟုတ္လုိ႔ ၾကာျမင့္စြာ ၀ိပႆနာ႐ႈရင္ ရဟႏၲာျဖစ္ပါတယ္ အဂၢိေ၀ႆန”
(ဘုရားေဟာတဲ့ တရားကုိ ဆက္ေရးရင္ ရွည္သြားမွာမုိ႔လုိ႔ ခ်န္ခဲ့ပါတယ္)
အဆံုးမွာ သစၥကဟာ ဘုရားကုိ ယံုၾကည္ဆည္းကပ္ ကုိးကြယ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဘုရားရွင္ကုိ ဆြမ္းစားပင့္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က ဆိတ္ဆိတ္ေန ၀န္ခံေတာ္မူပါတယ္။ သစၥက ဆြမ္းစား ပင့္ပံုက ဒီလုိ။
“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္က အရွင္ဘုရားနဲ႔ ၀ါဒၿပိဳင္သင့္တယ္ လုိ႔ ထင္မွတ္မွားခဲ့တယ္ ဘုရား၊ ဘယ္လုိလဲ ဆုိေတာ့ မုန္ယုိေနတဲ့ဆင္ကုိ တပည့္ေတာ္က ကစားလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္ဘုရား၊ အလ်ံညီးညီးေတာက္ေနတဲ့ မီးကုိ တပည့္ေတာ္က ကစားလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့မိတယ္ ဘုရား။ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ေႁမြကုိ တပည့္ေတာ္က ကစားလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ထင္ခဲ့တယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ အျပစ္ကုိ ေခ်ဖ်က္တဲ့အေနနဲ႔ အရွင္ဘုရားကုိ ဆြမ္းကပ္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား” တဲ့။
ဒါေပမယ့္ သစၥကက တကယ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲလည္း ျပန္ေရာက္ေရာ လိစၧ၀ီမင္းသားအေပါင္းကုိ ေခၚၿပီး “မင္း ဘာပစၥည္းယူခဲ့၊ မင္းဘာလုပ္” ဆုိၿပီး လူစံုေအာင္ လုိေလေသး မရွိေအာင္ ခုိင္းလုိက္တာပါ။ ဘုရားရွင္ကုိ သူကုိယ္တုိင္ ဆြမ္းစားပင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ႂကြလာၿပီး ဆြမ္းစားလုိ႔ အႏုေမာဒနာတရား ေဟာၾကားမယ္ လုပ္တဲ့အခါ သစၥကက
“ဤေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကုိ လိစၧ၀ီမင္းအေပါင္းတုိ႔အား ထင္ရွားပါေစဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အလႉက သူလုပ္တာမွ မဟုတ္တာ။ သစၥက လံုး၀လိမၼာသြားၿပီေလ။ သူမလုပ္တဲ့အလႉကုိ ကုသုိလ္ကုိ ဘယ္သူရေစသင့္တယ္ဆုိတာ သူသိသြားၿပီ။
“၀တၳဳကုိ ေပးလႉေသာ လိစၧ၀ီအေပါင္းတုိ႔အား ကုသိုလ္သည္ ထင္ေစ၊ အလႉလုပ္ဖုိ႔ရာတုိက္တြန္းတဲ့ သင့္အားလည္း အလႉကုသုိလ္ထင္ေစ” လုိ႔ ဘုရားရွင္က ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားပါတယ္။
အဲဒါကုိ စူဠသစၥကသုတ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဘုရားရွင္က သစၥကကုိ ေနာက္ထပ္ တရားတစ္ပုဒ္ ဆက္ေဟာပါတယ္။ အဲဒီတရားကုိ မဟာသစၥက သုတ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ တရားအဆံုးမွာ သစၥကဟာ ေသာတာပတၱိမဂ္လည္းမရ၊ ဖုိလ္လည္းမရ၊ ဘာမွလည္းမရပါဘူး။ သစၥကဟာ ကၽြတ္ထုိက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္စာရင္းထဲ မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာလုိ႔ ေဟာၾကားလုိက္ရသလဲဆုိေတာ့ သစၥကမွာ တရားအထံုေလး ပါသြားေအာင္လုိ႔ ေဟာၾကားလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူအားလံုးဟာလည္း မဂ္ဖုိလ္ေပါက္ဖုိ႔ မဟုတ္သည့္တိုင္ စိတ္မပါသည့္တုိင္ အထံုေလးပါေအာင္ေတာ့ တရားနာသင့္ ဖတ္႐ႈသင့္ပါေၾကာင္း။
