ဗုဒၶျဖစ္စဥ္ (၂၁)

ကၽြန္ေတာ္ ဗုဒၶျဖစ္စဥ္ ၂၁ ကုိေရးတာ ဒါပါ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ပါပဲ။ သြားသတိရတယ္။ မႏႈိင္းေကာင္း ႏႈိင္းေကာင္း အ႒ကထာေရးတဲ့ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသကုိ။ သူ အ႒ကထာေရးေတာ့ သံုးႀကိမ္ေရးရတယ္။ ပထမအႀကိမ္ေရးတယ္။ နတ္ဖြက္တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ေရးတယ္။ နတ္ဖြက္တယ္။ (ခုေခတ္အေတြးနဲ႔ လွမ္းခ်ိန္ၾကည့္ၾကပါစု႔ိ။ ပ်ဴေစာထီး ႐ႈးပ်ံႀကီးကုိ ရွင္းတယ္ဆုိရာမွာ ႐ႈးပ်ံႀကီးဆုိတာ တကယ့္ငွက္မဟုတ္ဘဲ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့ လူဆုိးအုပ္စုရ႕ဲ အမည္လုိ႔ သမုိင္းပညာရွင္ေတြက ယူဆတယ္။ ဒီေတာ့ နတ္ဖြက္တယ္ဆုိတာကေကာ အျခားရဟန္းေတြက သိမ္းဆည္းပစ္လုိက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ ျပန္ေရးၿပီးေတာ့ အရင္ေရးတဲ့ စာစုႀကီးျပန္ေပၚလာတယ္။ သူတုိ႔အားလံုး ေရွးေရးတဲ့စာ အလယ္ေရးတဲ့စာ ေနာက္ေရးတဲ့စာ ညီ မညီ တူ မတူ ကုိက္ၾကည့္တယ္။ သံုးႀကိမ္လံုးေရးတဲ့စာက လံုး၀တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေနေတာ့ သူတုိ႔ လက္ခံဖုိ႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။ ဒါမ်ိဳး ဘာလုိ႔လုပ္ရလဲဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္ရ႕ဲ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကုိ အက်ယ္ဖြင့္တဲ့စာမုိ႔ပဲ။ မွားသြားရင္ ေနာင္လာေနာက္သားတုိ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ မေတြး၀ံ့စရာ အေနအထားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နတ္ဖြက္တယ္ဆုိတာကုိ ယံုပါတယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိ ဗုဒၶက်မ္းစာမ်ားကုိ သူက ဖြင့္ဆုိမယ့္ က်မ္းစဥ္ႀကီးကုိ ေရးမွာကုိး။ ဘုရားသာသနာကုိ သိၾကားမင္းက သဟမၸတိျဗဟၼာက တရားေဟာဖုိ႔ ေလွ်ာက္တင္ကတည္းက သူ သာသနာကုိ ေစာင့္ေရွာက္သြားေပးပါ့မယ္လုိ႔ ဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။) ကၽြန္ေတာ္ဗုဒၶျဖစ္စဥ္ ေလးကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ အေျပာင္းအလဲရယ္ စတစ္ေလး ေပ်ာက္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။

ဘုရားရွင္က မဟာသမယအစည္းအေ၀းမွာ မဟာသမယသုတၱန္ႏွင့္ သမၼာပရိဗၺာဇနီယ အစရွိတဲ့ သုတၱန္ကုိ ေဟာၾကားေတာ့ နတ္ျဗဟၼာ ကုေဋခုႏွစ္သိန္းကုိ အရဟတၳဖုိလ္ကုိ တည္ေစၿပီး မေရတြက္ႏုိင္ေသာ နတ္ျဗဟၼာမ်ားကုိ ေအာက္မဂ္ေအာက္ဖုိလ္တုိ႔မွာ တည္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ဘုရားရွင္က ႏွစ္ခုရွိတဲ့ မဟာ၀ုန္ေတာအနက္ ေ၀သာလီအနီးရွိ မဟာ၀ုန္ေတာက ကူဋာဂါရေက်ာင္းမွာ ပဥၥမ၀ါကပ္ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခမည္းေတာ္သုေဒၶါဒနက ထီးျဖဴေအာက္မွာပဲ အရဟတၳဖုိလ္ဆုိက္လုိ႔ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ နန္းေတာ္ထဲမွာ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီႏွင့္အတူ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ေပါင္း ရဟန္း၀တ္သြားေသာ ေယာက်္ားငါးရာ၏ ဇနီးငါးရာတုိ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သူမတုိ႔က သူမတုိ႔ေယာက်္ားကုိ လူထြက္လာေစဖုိ႔ သ၀ဏ္လႊာမ်ားပါးခဲ့ၾကေပမယ့္ ရဟႏၲာမ်ားျဖစ္ကုန္ၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အိမ္ယာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္ႏွင့္ ငါတုိ႔ မအပ္စပ္ေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့စကားေလးပဲ ျပန္ရေတာ့ သူမတုိ႔အားလံုး မိေထြးေတာ္ေဂါတမီဆီ သြားၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဘုရားရွင္ဆီ ရဟန္းမ၀တ္ခြင့္ထပ္ေတာင္း ခုိင္းျပန္ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ ဘုရားရွင္ ကပိလ၀တ္ကုိ ႂကြလာတုန္းက မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီ ရဟန္းမ၀တ္ခြင့္ျပဳဖုိ႔ သံုးႀကိမ္ေတာင္းပန္ဖူးတယ္။ ဘုရားရွင္ သံုးႀကိမ္လံုးပယ္ေလေတာ့ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီက လက္မႈိင္ခ်ခဲ့ရဖူးၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ေပါ့ေပါ့ပ်က္ပ်က္ သိပ္ႏုိင္လြန္းတယ္။ ရဟန္းမ၀တ္ခြင့္ အလြယ္တကူရရင္ ပညတ္ေတာ္ေတြကုိ မေလးမစားလုပ္မွာ ေသခ်ာလုိ႔ပါပဲ။ ဒီေတာ့ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီကေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ကုိယ္တုိင္ပဲ ရဟန္းမအသြင္ ယူလုိက္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးငါးရာကုိလည္း ရဟန္းမ အသြင္ယူေစၿပီး ဆင္ျမင္းရထားေတြ စီးသြားရင္ မ႐ုိေသရာက်မွာစုိးလုိ႔ ဆုိၿပီး ေျခဖ၀ါးေတြ ေျမျပင္ေပၚ ခေရပြင့္ျဖန္႔ႀကဲလုိက္သလုိ ေပါက္ၿပဲတဲ့အထိ ယူဇနာေပါင္း ၅၁ ယူဇနာကုိ ေျခလ်င္ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္စစ္သားေတြကေတာ့ လုိက္ေစာင့္ေရွာက္ၾကရတာေပါ့။ ဘုရားရွင္ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲ မ၀င္ရဲဘူး။ ဘာလုိ႔လဲ။ သူတုိ႔ အသြင္ခုိးလာလု႔ိေပါ့။ ဒီေခတ္မွာ လူတစ္ေယာက္ေယာက္က သကၤန္း၀တ္ၿပီး သူ႔ကုိယ္သူ ရဟန္းလုိ႔ေျပာရင္ ကုိရင္တစ္ပါးက သူ႔ကုိယ္သူ ရဟန္းလုိ႔ေျပာရင္ ပါရာဇိကက်တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိ ပါရာဇိကလည္းဆုိေတာ့ တကယ္ ရဟန္း၀တ္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ ပါရာဇိကပါ။ အဲတုန္းကေတာ့ ဘုရားရွင္က အဲဒီသိကၡာပုဒ္ကုိ မပညတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားလုိပုဂၢိဳလ္က ခြင့္မျပဳထားတဲ့ လုပ္ရပ္ကုိ ခုိးလုပ္ၿပီဆုိမွေတာ့ မိေထြးေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ ေက်ာင္းထဲ၀င္ရဲေတာ့မလဲ။ မိန္းမသားျဖစ္ေလေတာ့ ေျခဖ၀ါးေတြနာ။ ကုိယ္လက္ေတြ ေညာင္းကုိက္။ အသြင္ယူထားေတာ့ ရွက္လည္းရွက္တာနဲ႔ မုခ္ေပါက္၀မွာ ထုိင္ငုိေနလုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါကုိ ျမင္လုိက္သူက အာနႏၵာ။
“အုိ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီတုိ႔ပါလား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ သာကီမ်ိဳးေတြ ပ်က္စီးကုန္ၿပီလား”
အာနႏၵာက ထင္ရာ ဇြတ္ဇက္ေမးလုိက္တယ္။
“မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဘုရားရွင္က ရဟန္းမ ၀တ္ခြင့္ မေပးေသာေၾကာင့္ ငုိေနရပါတယ္ ဘုရား” လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။ အာနႏၵာက မပူပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာၿပီး ဘုရားရွင္ထံ ၀င္ေရာက္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က “မသင့္ေတာ္ပါဘူး အာနႏၵာ၊ ဒီသာသနာမွာ မာတုဂါမတုိ႔ ရွင္ရဟန္းမ ျပဳျခင္းကုိ မႏွစ္သက္ပါနဲ႔” လုိ႔တားျမစ္ေတာ္မူတယ္။ အာနႏၵာက သံုးႀကိမ္တုိင္တုိင္ ေတာင္းပန္ေပမယ့္ မရပါဘူး။ ဘုရားရွင္ကုိ ဘယ္သူကမွ သံုးႀကိမ္တုိင္ေအာင္ ဆုမေတာင္းရဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အာနႏၵာက ေမးခြန္းနဲ႔ ေမးလုိက္ပါတယ္။
“မာတုဂါမေတြ သာသနာ့ေဘာင္ထဲမွာ ေနရင္ တစ္မဂ္ တစ္ဖုိလ္ မရႏုိင္ဘူးလားဘုရား”
“ရႏုိင္ပါတယ္ အာနႏၵာ”
“ဒါဆုိဘုရား။ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီဟာ အရွင္ဘုရားအေပၚ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ဘုရား၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဘုရား၊ မိန္းမေတြကုိ ရဟန္းမ ၀တ္ခြင့္ေပးပါဘုရား”
“အာနႏၵာ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီတုိ႔ ယခု ငါဆုိလတံ့ေသာ ဂ႐ုဓမ္ရွစ္ပါးကုိ လုိက္နာႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ရဟန္းမ ၀တ္ခြင့္ျပဳမယ္ အာနႏၵာ”
“မိန္႔ေတာ္မူပါဘုရား” ဆုိၿပီး အာနႏၵာက မွတ္သားၿပီး မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီဆီသုိ႔ တန္းသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီကုိ ဂ႐ုဓမ္ရွစ္ပါးကုိ လုိက္နာႏုိင္ရင္ ဘုရားရွင္က ရဟန္းမ၀တ္ခြင့္ ေပးေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဂ႐ုဓမ္ရွစ္ပါးက ဘာလဲဆုိေတာ့
၁။ ရဟန္းမဟာ ၀ါ (၁၀၀) ရေနပါေစ။ ကေန႔မွ ၀တ္လာတဲ့ ရဟန္းကုိ ရွိခုိးရမယ္။
၂။ ရဟန္းမဟာ ရဟန္းေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ၀ါမဆုိရ။
၃။ လခြဲတစ္ႀကိမ္ ရဟန္းတုိ႔ထံလာၿပီး အဆံုးအမကုိ ခံယူရမယ္။
၄။ ၀ါကၽြတ္ၿပီးတုိင္း ရဟန္းတုိ႔ကုိ ပ၀ါရဏာ ဖိတ္ၾကားရမယ္။
(တပည့္ေတာ္မွာ အျပစ္တစ္စံုတစ္ရာ ျမင္ရင္ ၾကားရင္ ယံုမွားရင္ တပည့္ေတာ္ကုိ ဆံုးမပါ ဘုရား လုိ႔ ေတာင္းပန္တာကုိ ပ၀ါရဏာျပဳတယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္)
၅။ သံဃာဒိေသသ္အာပတ္သင့္ရင္ ရဟန္း၊ ရဟန္းမတုိ႔အၾကားမွာ မာနတ္ ၁၅ ရက္ က်င့္ရမယ္။ (ရဟန္းျဖစ္ပါက ၆ ရက္သာက်င့္ရသည္။)
၆။ ႏွစ္ႏွစ္ သိကၡာမာန္က်င့္ႏုိင္သူကုိသာ ရဟန္းမ၀တ္ေပးရမည္။
(သိကၡာမာန္ ေျခာက္ပါးကုိ သိသူရွိလွ်င္ ေျပာေပးခဲ့ႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္မွ ရွာႏုိင္မည္။)
၇။ ရဟန္းကုိ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ် မဆဲေရးရ။ မေရရြတ္ရ။
၈။ အေၾကာင္းသင့္၍ ရဟန္းတုိ႔ လာေရာက္ဆံုးမေသာအခါ မပိတ္ပင္ရ။
ဒီဂ႐ုဓမ္ရွစ္ပါးကုိ ၾကားေတာ့ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီက “တပည့္ေတာ္တုိ႔မွာ မိန္းကေလးတုိင္း အထြဋ္အျမတ္ထားတဲ့ ဆံပင္ကုိလည္း ျဖတ္ခဲ့ၿပီ။ အ၀တ္အစားကုိလည္း ပယ္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီ ဂ႐ုဓမ္ရွစ္ပါးကုိ မလုိက္နာႏုိင္ဘဲ ေနရမွာလဲ၊ ဦးထိပ္မွာ ပန္ဆင္ၿပီးေတာ့ ထားမယ္” လုိ႔ အာနႏၵာကုိ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ အာနႏၵာကလည္း အဲဒါကိုပဲ ဘုရားရွင္ဆီ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိေထြးေတာ္ ရဟန္းမအျဖစ္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ရဟန္း၀တ္ျပဳခြင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့အနက္ မိေထြးေတာ္က ရဟန္းမ အျဖစ္ကုိ ရရွိတဲ့ပံုစံဟာ ဂ႐ုဓမ္ရွစ္ပါးကုိ လုိက္နာပါ့မယ္လုိ႔ ၀န္ခံၿပီး ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္ကုိ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီရွိခုိးၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီသာကီ၀င္မင္းသမီး ငါးရာကုိ ဘယ္လုိလုပ္ ရဟန္းမ ၀တ္ေပးရမလဲ ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔မွ မာတုဂါမကုိ ရဟန္းမ ျပဳခြင့္ေပးရန္ ငါခြင့္ျပဳတယ္” လုိ႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီ ရဟန္းမေတြက ရဟန္းေတြကသာ ရဟန္းမ ျပဳေပးလုိ႔ “ဧကေတာဥပသမၸႏၷ” လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အားလံုး ရဟန္းမ ေတြ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္က သံခိတၱသုတ္ကုိ ေဟာပါတယ္။ အဲဒီတရားေၾကာင့္ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီ အရဟတၳဖုိလ္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ နႏၵေကာ၀ါဒသုတ္ကုိ ဆက္ေဟာတဲ့ အခါမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕ ေသာတာပန္ တခ်ိဳ႕ သကဒါဂါမ္ တခ်ိဳ႕အနာဂါမ္ တခ်ိဳ႕ရဟႏၲာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အားလံုး သူတုိ႔ ပါရမီ အႏုအရင့္ေပၚ မူတည္ၿပီး ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ ဘုရားရွင္က ဒီတရားေဟာတဲ့အခါ သူက ေသာတာပန္ သူက သကဒါဂါမ္ သူက အနာဂါမ္ သူက ရဟႏၲာလုိ႔ ဘာလုိ႔ ကြဲျပားသြားလဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရ႕ဲ ပါရမီ ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ျမန္မာစကားပံု ရွိတယ္။ ခုေရတြင္းတူး ခုေရၾကည္ေသာက္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲ တဲ့။ အဲလုိပါပဲ။ ပါရမီမရင့္ေသးဘဲနဲ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရင့္ေနၿပီလုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ ဘယ္သူဟာ ပါရမီရင့္ေနၿပီး ဘယ္သူဟာ ပါရမီႏုေနတယ္လုိ႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ပါဘူး။ ပါရမီ ရင့္တယ္ မရင့္ဘူး ပါရမီ ပါလာတယ္ မပါလာဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္း ပုိစ့္မွာ ပါတဲ့ ဘ၀တစ္ခုလံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖစ္သြားတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစိတ္ရ႕ဲ ျဖစ္စဥ္ စိတ္ရဲ႕ အႏုအရင့္ကုိ ဘုရားရွင္ကလြဲလုိ႔ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္သလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း မသိႏုိင္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းကေတာင္မွ စိတၱဟတၳမေထရ္ ေလာသကတိႆမေထရ္ စူဠပႏၴကမေထရ္စတဲ့ မေထရ္တုိ႔ဟာ ပါရမီရင့္တယ္လုိ႔ မထင္ရေလာက္ေအာင္ အျဖစ္ေတြက ဆုိးခဲ့ပါတယ္။ ပါရမီဆုိတာကုိ ခုသရက္ပင္စိတ္ ခုသရက္သီးစား လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ပါရမီဆုိတာ ျဖည့္ရပါတယ္။ ပါရမီျဖည့္တယ္ ဆုိတာကလည္း ကုိယ္က်ိဳး ကုိယ့္အသုိင္းအ၀ုိင္းက်ိဳးေလး ၾကည့္တတ္တဲ့ အပုိင္းမွာ မတည္ပါဘူး။ အမ်ားအတြက္ ဘယ္သူ မဆုိအတြက္ အစြန္႔လြတ္ အနစ္နာခံႏုိင္မွ ျဖစ္တည္တဲ့အမ်ိဳးပါ။ ဒီလုိ အမ်ားအက်ိဳးကုိ ငါလုပ္ျပရင္ ငါႀကီးပြားမယ္။ ဒီလုိ အမ်ားအက်ိဳးကုိ ငါလုပ္ျပရင္ ငါ့ကုိ သူမ်ားအထင္ႀကီးမယ္။ ဒီလုိ အမ်ားအက်ိဳးကုိ ငါလုပ္ျပရင္ ငါနာမည္ႀကီးမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးဟာလည္း ပါရမီစိတ္မ်ိဳး မဟုတ္ေရးခ် မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြဲကူး ေရပါသေဘာဆုိတဲ့ စကားပံုေတြ၊ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္ရင္ ကုိယ္က်ိဳးလည္းၿပီးတယ္ ဆုိတဲ့ အဆုိအမိန္႔ေတြအားကုိးလုိက္ရင္လည္း ပါရမီ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဏွာနဲ႔ ဇာလီကုိ အလွဴခံပုဏၰားက ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ေခၚသြားေတာ့ ဘုရားေလာင္းက ေလးနဲ႔ျမႇားကုိ ေကာက္ကုိင္တယ္ ဆုိတာ ေရွးရေသ့ေတြ အလကၤာက်မ္းေရးရင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ အေတြးေလးပါ။ အကုန္လံုးစြန္႔ၿပီး ထြက္လာပါတယ္ဆုိပါမွ ေလးနဲ႔ျမႇားက ဘယ္က ပါလာတာလဲ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ပါရမီဆုိတာ စင္ၾကယ္လြန္းပါတယ္။