ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္ ေ၀သာလီ (၃) ဇာတ္သိမ္း

ဟုတ္ပါသည္။ ဘုရားရွင္၏ နိမိတ္ျပ စကားကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူစဥ္က မိမိဘာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ မေတာင္းပန္ခဲ့မိသနည္း ဟုေတြးမိကာ ညီေတာ္အာနႏၵာမွာ ၀မ္းနည္းမဆံုးျဖစ္ကာ ေနာင္တႀကီးစြာ ေနမိ၏။ ထုိ႔ျပင္ ေနာင္ေတာ္ဘုရားရွင္သည္ အာယုသခၤါရကုိ အၿပီးအပုိင္ စြန္႔လြတ္ေတာ္မူလုိက္ၿပီဟူေသာ အသိစိတ္က ႏွလံုးသားကုိ အေငြ႕႐ုိက္ေစၿပီး ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္အျဖစ္ မ်က္၀န္းအိမ္တြင္း ေ၀့၀ဲေနေလ၏။ ဘုရားရွင္သည္ က႐ုဏာသက္စြာျဖင့္ ညီေတာ္အား မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးရေသာ သူတုိ႔ႏွင့္ ရွင္ကြဲကြဲရျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ေသကြဲကြဲရျခင္းသည္လည္းေကာင္း တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ခြဲခြာၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္တတ္ေသာသေဘာကုိ မျဖစ္ပါေစႏွင့္ဟူ၍လည္းေကာင္း ဆုေတာင္း၍မရႏုိင္ေၾကာင္း နိယာမသေဘာတရားကုိ ထပ္မံေဟာျပေတာ္မူကာ မိမိလည္း အာယုသခၤါရ အၿပီးအပုိင္ စြန္႔လြတ္ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္သံုးလၾကာလွ်င္ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။ ေနာက္သံုးလၾကာလွ်င္ဟူေသာ ေနာင္ေတာ္ဘုရားရွင္၏ စကားကုိ ၾကားလုိက္ရျပန္သျဖင့္ ညီေတာ္၏ မ်က္၀န္းတြင္ အုိင္ထြန္း၍ေနေသာ မ်က္ရည္စတုိ႔သည္ အတားအဆီးမဲ့့သြားေတာ့၏။ ငုိခ်င္လ်က္ လက္တုိ႔ဆုိသကဲ့သုိ႔ ၀မ္းနည္းမဆံုး ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ေနေသာ ညီေတာ္အာနႏၵာသည္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္မသြားေအာင္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကုိ အႏုိင္ႏုိင္ထိန္း ေနရ၏။ ဆုိ႔နင့္မႈကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ကာမွ ညီေတာ္မ်က္၀န္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေတာ့၏။

စာပါလေစတီတစ္ခုလံုးသည္ အလာတုန္းကလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၾကာၾကာတစ္ခါ ထုိးထြက္လာေသာ ေလပူရွပ္ေျပးသံမွ လြဲ၍ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိ၏။ ညီေတာ္အာနႏၵာသည္လည္း မ်က္ရည္စက္တုိ႔ျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ၿငိမ္သက္စြာဖူးကာ….
“ေၾသာ္ . . . လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါေတြအတြက္ လက္ထဲေရာက္ရွိေနေသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ စြန္႔ပစ္ကာ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္းပါရမီျဖည့္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ျမတ္စြာဘုရား
မိမိနိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိရလွ်င္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္လည္း နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ ရေစရမည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ကာ ဖြားျမင္လာခဲ့ေသာ ျမတ္စြာဘုရား
ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါမ်ားကုိ အခ်စ္ပုိသျဖင့္ ႐ႈ၍မၿငီး ဇနီးမယ္ယေသာ္ႏွင့္ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားေတာ္ရာဟုလာတုိ႔ကုိ စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီး လူသူမနီး ေတာၿမိဳင္ႀကီးသုိ႔ တစ္ကုိယ္တည္းထြက္ခြာေတာ္မူခဲ့ေသာ ျမတ္စြာဘုရား
ၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္ တလက္လက္ႏွင့္ ရတနာခုႏွစ္ပါးအတိၿပီးေသာ အပရာဇိတပလႅင္ေတာ္ႏွင့္ ဖြားဖက္ေတာ္ ေဗာဓိေညာင္ပင္တုိ႔ကုိစြန္႔ခဲ့ၿပီး သားေကာင္မ်ိဳးစံု မိဂဒါ၀ုန္တြင္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးႏွင့္ သာသနာေတာ္ကုိ စတင္တည္ေထာင္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ျမတ္စြာဘုရား
သံသရာ၀ဲဂယက္၌ နစ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ သနားေတာ္မူလွေခ်ရဲ႕ ႏႈတ္ေတာ္မွ တဖြဖြမိန္႔ေတာ္မူကာ အာယုသခၤါရကုိ အၿပီးအပုိင္ စြန္႔လြတ္ေတာ္မူၿပီးေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေနာက္သံုးလၾကာလွ်င္ မိမိႏွင့္တကြ သတၱေလာကအားလံုးကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳကာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ့မည္ဟု ေတြးေတာ ေနမိ၏။ ထုိသုိ႔ ေတြးေတြမိေလေလ ရင္နင့္ေလေလျဖစ္ကာ ညီေတာ္အာနႏၵာမွာ မ်က္ရည္မစဲ ၀မ္းနည္း၍ မဆံုးဘဲ ရွိေနေတာ့၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ညီေတာ္အာနႏၵာကုိ မဟာ၀ုန္ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ ျပန္ႂကြရန္ မိန္႔ေတာ္မူၿပီးေနာက္ စာပါလေစတီမွ ခြာေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ စာပါလေစတီမွ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အရာရာမွာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိ၏။ ၿငိမ္သက္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္အတူ ညီေတာ္အာနႏၵာသည္လည္း တိတ္ဆိတ္ေၾကကြဲစြာျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္မွ လုိက္ပါလာခဲ့၏။ မဟာ၀ုန္ေတာရွိ ကူဋာဂါရေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူေသာအခါ ဘုရားရွင္က ညီေတာ္အာနႏၵာအား ေ၀သာလီၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီးပတ္၀န္းက်င္၌ သီတင္းသံုးေနထုိင္ၾကေသာ သံဃာေတာ္တုိ႔အား ကူဋာဂါရဓမၼဗိမာန္ႀကီး၌ လာေရာက္စုေ၀းၾကရန္ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ အရွင္အာနႏၵာထြက္သြားၿပီးေနာက္ မၾကာမီ ကူဋာဂါရေက်ာင္းတုိက္ႀကီးသုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား တစ္ပါးၿပီးတစ္ပါး တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ ေရာက္ရွိလာၾက၏။ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားဆုိသလုိ ေနာက္သံုးလၾကာလွ်င္ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ့မည္ ဟူေသာသတင္းသည္လည္း ေ၀သာလီတြင္ သာမက အနီးအနားရွိ ေက်းရြာမ်ားအထိ တစ္ခဏခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့၏။ ထုိသတင္းကုိ ၾကားသိသျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ေက်ာင္းသကၤန္းသပိတ္တုိ႔ကုိ ပစ္ထားခဲ့ၾကၿပီး မဟာ၀ုန္ေတာသုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေရာက္ရွိလာေလ၏ ။

ေ၀သာလီၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္လည္း ဘုရားဖူးတရားနာရန္ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ အလွ်ိဳအလွ်ိဳထြက္လာ ၾကကုန္၏။ မဟာ၀ုန္သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ႏွေျမာတသတဖြဖြ ေျပာဆုိသံမ်ား ၀မ္းပန္းတနည္း ႀကိတ္ခဲမရ တမ္းတငုိသံမ်ားဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့၏။ ဓမၼဗိမာန္ေတာ္အတြင္း၌ ေရာက္ရွိလာၾကေသာ သံဃာေတာ္တုိ႔တြင္လည္း အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးေသာ မေထရ္တုိ႔က ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔၏ မၿမဲျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ အစုိးမရျခင္းသေဘာတရားတုိ႔ကုိ ႏွလံုးသြင္းလွ်က္ ၿငိမ္သက္စြာထုိင္ေနၾကကုန္၏။ တြယ္တာခ်စ္ခင္ သံေယာဇဥ္ မျပတ္ေသးေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ သုိသုိသိပ္သိပ္ႀကိတ္ကာငုိ႐ႈိက္ကာ ငုိေႂကြးေနၾကကုန္၏။ သံဃာေတာ္မ်ားစံုညီစြာ ေရာက္ရွိလာၾကေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာက ျမတ္စြာဘုရားကုိ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထား ပင့္ေလွ်ာက္ပင့္ေဆာင္လာခဲ့သည္။

ဘုရားရွင္ ဓမၼာ႐ံုအတြင္း ေရာက္ရွိလာေတာ္မူၿပီးေနာက္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား ၀မ္းနည္းပူေဆြးငုိေႂကြး မေနၾကဖုိ႔ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ၿပီးေသာ တရားေတာ္တုိ႔ကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရစ္ၾကဖုိ႔ ႏွစ္သိမ့္အားေပး တုိက္တြန္းေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သာသနာေတာ္ အဓြန္႔ရွည္ၾကာတည့္တံ့ေၾကာင္း တရားေတာ္မ်ား မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ ရေၾကာင္းတရားေတာ္မ်ား ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီး “ခ်စ္သားတုိ႔ သင္တုိ႔ကုိ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ မွာၾကားလုိသည္မွာ ျပဳျပင္ျခင္း သေဘာရွိေသာ သခၤါရတရားတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာရွိ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ သင္ခ်စ္သားတုိ႔ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆဘဲ အသိတရား သတိတရားတုိ႔ျဖင့္ ေနရစ္ခဲ့ၾကကုန္ေလာ့” ဟု ဆံုးမစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူကာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိ ျပန္ႂကြေစသည္။

တပုိ႔တြဲလ၏ အ႐ုဏ္ဦးသည္ ဘယ္ပန္းခ်ီေရး၍မမီေသာ နံနက္ခင္းအလွမ်ား ပုိင္ဆုိင္ထား၏။ ထုိနံနက္ခင္းမ်ားထဲတြင္ မဟာ၀ုန္ေတာ၏ နံနက္ခင္းလည္းပါ၀င္၏။ မဟာ၀ုန္ေတာခ်ံဳတန္းမ်ား တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ျမဴခုိးမ်ားရစ္၀ဲလွ်က္ရွိ၏။ အ႐ုဏ္ဦးႏွင့္အတူ ႏုိးထလာၾကေသာ ေက်းငွက္အေပါင္းတုိ႔သည္လည္း ရြတက္ခုန္ပ်ံ ေတးသံက်ဴးရင့္ၿပီး အေရွ႕ေလာကဓာတ္မွ ထြက္ေပၚလာမည့္ ေနမင္းႀကီးကိုႀကိဳဆုိေနၾကေလ၏။ အ႐ုဏ္တက္၍ ေနမင္းႀကီးထြက္ေပၚ လာသည္ႏွင့္ ဘုရားရွင္သည္ ေက်ာင္းေတာ္ေရွ႕ စႀကၤ ံႂကြေတာ္မူရာမွ ရပ္နားကာ ဆြမ္းခံႂကြရန္ စံေက်ာင္းသုိ႔ ၀င္ေတာ္မူေလသည္။ သကၤန္းေတာ္ကုိ ျပင္၀တ္ေတာ္မူၿပီး သပိတ္ေတာ္ကုိ ယူကာ ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္မ်ား ၿခံရံလွ်က္ ေ၀သာလီၿမိဳ႕တြင္း၌ ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံႂကြျခင္းမွာ ဤနံနက္ဆြမ္းခံႂကြျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုးဆြမ္းခံႂကြျခင္းျဖစ္သည္ ဟူေသာ အသိစိတ္ျဖင့္ အိမ္တုိင္းလုိလုိ ဆြမ္းထြက္ေလာင္းၾက၏။ ဆြမ္းမမီလုိက္ေသာ အိမ္မ်ားသည္လည္း အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚသုိ႔ ထြက္ဖူးေျမာ္ ၾကည္ညိဳၾကေလ၏။ အယူ၀ါဒ မတူေသာ ဘာသာျခားတုိ႔သည္လည္း အိမ္ေရွ႕သုိ႔ထြက္၍၎၊ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာသုိ႔ ထြက္၍၎ ဘုရားရွင္ကုိ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ထြက္ၾကည့္ကာ ၾကည္ညိဳၾက၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဆြမ္းခံျပည့္စံုေသာအခါ ျပဳေတာ္မူၿမဲျဖစ္ေသာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား အပၸမာဒေဒသနာေတာ္ျဖင့္ ဆံုးမေတာ္မူျခင္း၊ ကမၼ႒ာန္းေပးျခင္း၊ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားအား တရားေဟာေတာ္မူျခင္းစေသာ ဗုဒၶကိစၥမ်ားကုိ ျပဳေတာ္မူေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ဘ႑ဳရြာသုိ႔ႂကြေတာ္မူရန္ ဆြမ္းစားဇရပ္မွ ထြက္ခြာေတာ္မူေလသည္။ လိစၧ၀ီမင္းညီ မင္းသားမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ဘုရားရွင္ေနာက္ေတာ္သုိ႔ ထပ္ၾကပ္မကြာ လုိက္ပါဖူးေျမာ္ၾက၍ ၾကည္ညိဳေနၾကကုန္၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဤေ၀သာလီၿမိဳ႕သုိ႔ ျပန္မလာေတာ့သျဖင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဤအခြင့္အေရးမ်ိဳးရႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ျဖစ္၍ ေနာက္ေတာ္သုိ႔ လုိက္ပါ ဖူးေျမာ္ၾကေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ လမ္းမႀကီးအျပည့္ပင္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶ၏ တပည့္သံဃာ ဒကာ ဒကာမ အေပါင္းတုိ႔၏ မ်က္ႏွာတြင္လည္း ၀မ္းနည္းမႈလြမ္း ေနထိပန္းပမာ မရႊင္လန္းဘဲ ရွိၾက၏။ ေသာကမဆည္း အပူသည္းကာ မ်က္၀န္းအိမ္မွ မ်က္ရည္စတုိ႔ျဖင့္ ငုိေႂကြးလွ်က္ ရွိၾကကုန္၏။ ေျမာက္ဘက္လမ္းမႀကီးသည္လည္း ပုထုဇဥ္တုိ႔၏ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ စြတ္စုိလ်က္ရွိ၏ ။

ေျမာက္ဘက္ရွိ ၿမိဳ႕တံခါးကုိ လြန္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္သည္ ဆင္ေျပာင္ႀကီးအလား တစ္ကုိယ္လံုး ေနာက္သို႔ျပန္လွည့္ကာ ေ၀သာလီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကုိ ၾကည့္႐ႈေတာ္မူေလသည္။ “အာနႏၵာ၊ ယခု ငါဘုရားရွင္ၾကည့္ျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ၾကည့္႐ႈျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ငါဘုရားရွင္ ေ၀သာလီၿမိဳ႕ကို ျမင္ေတြ႕ရေတာ့မည္ မဟုတ္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ ေ၀သာလီၿမိဳ႕ကုိ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ၾကည့္႐ႈေတာ္မူေလသည္။ ညီေတာ္အာနႏၵာႏွင့္ ေနာက္ပါ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ဘုရားရွင္၏ ႏႈတ္ဆက္စကားကုိ ၾကားရေသာအခါ ပုိ၍ ရင္နင့္ၾကေလသည္။ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ေမာ္ဖူးကာ ဆုိ႔တက္၀မ္းနည္း အသီးသီးငုိေႂကြးၾကကုန္၏။ ဘုရားရွင္သည္လည္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားအား ဤေနရာ၌ေနရစ္ကာ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကရန္ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ေရွ႕ခရီးဆက္ေတာ္မူေလသည္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ဘုရားရွင္ကုိ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ရွိခုိးကန္ေတာ့ၾကကာ ထုိေနရာ၌ပင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ တပည့္သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ေ၀သာလီၿမိဳ႕ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းေ၀းကြာလွ်က္