ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္ ေကာသလတုိင္း၊ ေသတဗ်ၿမိဳ႕၊ ယင္းတုိက္ေတာမွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကုိ ဥပမာ၊ ဥပေမယ်ေပါင္းစံုနဲ႔ ေဟာၾကားတတ္တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီ ယင္းတုိက္ေတာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ပါယာသိရြာဆုိတဲ့ ရြာေလး တစ္ရြာရွိတယ္။ အဲဒီ ရြာမွာေနတဲ့ ရြာစားကေတာ့ျဖင့္ အယူတစ္မ်ိဳးကုိ ယူထားတဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အယူကေတာ့ျဖင့္ အဲဒီေခတ္က ဘုရားရွင္ မပြင့္မီ ပြင့္ၾကတဲ့ ဘုရားေတြရ႕ဲ အယူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိလဲဆုိေတာ့ “ေနာက္ဘဝဆုိတာ မရွိဘူး၊ ေသၿပီးရင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္မွာ ျဖစ္ေစ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္မွာျဖစ္ေစ အက်ိဳးေပးျခင္း မရွိဘူး” စတဲ့ အယူရွိသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားကုိ ထူးထူးဆန္းဆန္းေဟာတတ္တဲ့ ရဟန္းအေၾကာင္းကုိ ၾကားေတာ့ စိတ္ဝင္စားတယ္။ သာမန္လူပဲဗ်။ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္ဆုိေတာ့ ဘာလဲ ဘယ္လုိလဲေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ သူလည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္ေက်ာ္ဆီ ေရာက္သြားေရာေပ့ါ။
ထံုးစံအတုိင္း ႏွစ္ဦးသား က်န္းခန္႔သာလုိ႔မာပါစ လုိ႔ႏႈတ္လည္း ဆက္ၿပီးေရာ ပါယာသိရြာစားက သူ႔အယူဝါဒအေၾကာင္းကုိ ေလွ်ာက္ထားတာေပါ့။ အဲဒီ ရဟန္းက အယူဝါဒရဲ႕ မွားယြင္းမႈ မမွန္ကန္မႈ တစ္ဖက္စြန္းေရာက္မႈေတြကုိ ဥပမာေပါင္း ၁၄ ခုနဲ႔ ေသခ်ာရွင္းျပလုိက္တယ္။ အဲဒီဥပမာေတြလည္း ၾကားေရာ ရြာစားဟာ ရတနာသံုးပါးကုိ ခ်ဥ္းကပ္ကုိးကြယ္သူ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အဆံုးမွာ ရြာစားကေျပာတယ္။
“တပည့္ေတာ္ ရြာမွာ ကိစၥေလးတစ္ခု လုပ္စရာရွိလုိ႔ ျပန္လုိက္ဦးမယ္ ဘုရား”
“ဘာကိစၥမ်ားတုန္း ဒကာႀကီးရဲ႕”
“တပည့္ေတာ္ မနက္ဖန္ ယဇ္ပူေဇာ္ပြဲ ဘုရား”
အဲဒီအခ်ိန္က်ျပန္ေတာ့လည္း ရဟန္းက သတၱဝါကုိ ညဥ္းဆဲျခင္းအျပစ္၊ သတ္ျဖတ္ျခင္းအျပစ္ေတြကုိ ဥပမာေတြနဲ႔ ေဟာျပတာပါပဲ။ ေဟာျပၿပီးေနာက္ ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တရားကုိ ေဟာလုိက္တယ္။ ရြာစားက ကုသုိလ္ျပဳလုပ္နည္းေတြ ေမးျမန္းတယ္။ ရဟန္းက ေျဖတယ္။ အေမးအေျဖအဆံုးမွာ ရြာစားက ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ေတာ့မယ္ လုိ႔ပဲ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ရြာေရာက္ေတာ့ ရြာစားက ရြာသူ ရြာသားေတြကုိ ေခၚတယ္။ အလွဴျပဳလုပ္မည့္အေၾကာင္း တုိင္ပင္တယ္။ ရြာစားက စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္သူတစ္ေယာက္ကုိ ရွာတယ္။ အဲဒီအခါ ေတာ္ေတာ္ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ သိတတ္တဲ့ ဥတၱရလုလင္ငယ္ကုိ စီမံခန္႔ခြဲေစတယ္။ ဥတၱရလုလင္ကလည္း ဗဟုသုတႂကြယ္ဝသူပီပီ အလွဴခံရ႕ဲ လုိအပ္ခ်က္၊ အလွဴရွင္ရ႕ဲ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စိတ္ညိဳျငင္မႈ မရွိရေစေအာင္ စီမံေပးတယ္။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြကုိလည္း ေလးျမတ္ၾကည္ညိဳတယ္။ လွဴဖြယ္ဝတၳဳေတြကုိလည္း ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် လွဴဒါန္းတယ္။ ေအာက္ေျခသိမ္းကအစလည္း ျပဳလုပ္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ လူ႔ဘဝမွာ သက္တမ္းေစ့ေအာင္ ေနၾကၿပီးေနာက္ ေသသြားၾကေရာ ဆုိပါေတာ့။ ေသေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး နတ္ျပည္မွာ နတ္သြားျဖစ္ၾကပါတယ္။ အလွဴရွင္ ပါယာသိရြာစားက နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ထဲက ေအာက္ဆံုးထပ္ျဖစ္တဲ့ စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္မွာ နတ္ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေဘးမွာ အေပါင္းအသင္း မပါဘဲ တစ္ပါးတည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္နဲ႔ နတ္ျဖစ္ရလည္း စိတ္ညစ္ရတဲ့ နတ္မ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီ နတ္ျပည္က တကယ္တမ္း လူ႔ျပည္ရ႕ဲ အထက္ကေန စတာလည္း ျဖစ္ေတာ့ ပုိစိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ တဝက္ေလာက္အထိသာ ဘံုဗိမာန္နဲ႔ ေနထုိင္ သြားလာခြင့္ရတယ္။ အထက္ကုိ အခြင့္မရွိ မဝင္ရလု႔ိ ေရးသားထားျခင္း ခံရတဲ့ နတ္ျပည္မွာေပါ့။ တန္ခုိးနည္းတယ္။ သက္တမ္းကလည္း နတ္သက္မွ ငါးရာထဲ ရွိတဲ့ နတ္ပါ။ လူ႔အသက္နဲ႔ တြက္ရင္ ၂၅၀၀၀ ပဲရွိတယ္။ ဥတၱရလုလင္ကေတာ့ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ထဲက ဒုတိယထပ္ျဖစ္တဲ့ တာဝတႎသာမွာ နတ္သြားျဖစ္ပါတယ္။ သူသြားျဖစ္တဲ့ ေနရာက ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ထက္ဝက္ကေန ျမင့္မုိရ္ေတာင္ထိပ္ထိ နယ္ေျမပုိင္တဲ့ နတ္အမ်ိဳးအစားပါ။ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္လံုးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သိၾကားမင္းတုိ႔ ေနတဲ့ နတ္ရြာေပါ့ဗ်ာ။ အေႁခြအရံေပါေပါမ်ားမ်ားနဲ႔ကုိ နတ္သြားျဖစ္ပါတယ္။ တန္ခုိးလည္း ပုိရွိပါတယ္။ နတ္သက္တမ္းကလည္း ရွည္ပါတယ္။ လူ႔အသက္နဲ႔ တြက္ရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀၀၀ ပါ။ အလွဴတကာႏွစ္ေယာက္ နတ္ႏွစ္ပါး တက္ျဖစ္ေနပံုေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေနစဥ္ ဆုိပါေတာ့။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သာဝကမ်ားစြာထဲက ဂဝံပတိဆုိတဲ့ မေထရ္ျမတ္ဟာ နတ္ျပည္တက္ၿပီး နတ္ေတြကုိ သင္ဘာေၾကာင့္ နတ္ျဖစ္ရလဲလုိ႔ တက္တက္ေမးတတ္တဲ့ ရဟန္းျမတ္တစ္ပါးပါ။ သူက အဲလုိ တက္ေမးၿပီး ဘုရားရွင္ကုိ ဆင္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဘယ္နတ္ကေတာ့ျဖင့္ ဘာကုသုိလ္ေၾကာင့္ နတ္တက္ျဖစ္ရပါတယ္ဘုရားေပါ့။ အဲဒီအခါ ထုိထုိကုသုိလ္တုိ႔သည္ ထုိထုိေသာ အက်ိဳးကုိ ေပးေလသည္ဟု ကံအရာ၊ ေစတနာအရာကုိ တရားဓမၼေတြနဲ႔ ေဟာျပၿပီး သတၱဝါေတြကုိ ေႁခြခၽြတ္ေတာ္မူခဲ့တာေပါ့။ အဲလုိ တက္ေမးေတာ့ ဒီဇာတ္ထဲက နတ္ႏွစ္ပါးနဲ႔လည္း ဆံုခဲ့တာေပါ့။ ဆံုေတာ့ နတ္ႏွစ္ပါးထဲမွာ ေအာက္ကနတ္ကေတာ့ အေပၚ တက္လုိ႔ မရေပမယ့္ အထက္က နတ္ကေတာ့ ေအာက္ကုိ ဆင္းလုိ႔ ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက နတ္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ဘာေၾကာင့္ ငါနတ္တက္ျဖစ္ရလဲလုိ႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္ၿပီးသား။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူရ႕ဲ သူေဌးဘယ္ေရာက္ေနလဲ သိၿပီးသား။ သိၿပီးလုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး မိတ္ဆက္ၿပီးသား စတဲ့ အေနအထားမွာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရဟန္းေမးေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ပါးက အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆုိးအေကာင္းေတြနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ လူ႔ဘဝက လုပ္ရပ္ေတြကုိ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။
နတ္ေတြက သူတုိ႔ ျဖစ္အင္ကုိ ေလွ်ာက္ထားၿပီး စကားေတြ ဘာေတြပါးၾကေပါ့။ အဲဒီ ပါးလုိက္တဲ့ စကားကုိ ဂဝံပတိ မေထရ္ကလည္း မွတ္သားၿပီး ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္ရာ၌ ေရာ့ေငြ ေရာ့ပုိက္ဆံ လုပ္လုိ႔ခုိင္းတာထက္ မိမိကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သဟတၱိကဒါန ေျမာက္ေအာင္ လွဴသင့္ေၾကာင္း။ မိမိကုိယ္တုိင္ မလွဴႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း သူတပါးတုိ႔ အလွဴကိစၥတုိ႔၌ မိမိကုိယ္တုိင္လွဴဒါန္းသကဲ့သုိ႔ ေစတနာထား၍ အလွဴခံစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္၊ အလွဴရွင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ စိတ္ၿငိဳျငင္မႈ မရွိေအာင္ စိတ္မပင္ပန္းေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးသင့္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ ကဲ ေဝယ်ာဝစၥရ႕ဲ အက်ိဳးဆက္ကုိ သိၿပီေနာ္။ ကိုယ္တုိင္မထည့္ဝင္ မလွဴဒါန္းႏုိင္ေပမယ့္လည္း ေဝယ်ာဝစၥကုိ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေစတနာနဲ႔ လုပ္႐ံုေလးနဲ႔ ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီးရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မပ်င္းမရိနဲ႔ ေဝယ်ာဝစၥမွန္သမွ်ကုိ တတ္အားသမွ် လုပ္ကုိင္ၾကစုိ႔။
ဆက္ေရးပါဦးမယ္ခင္ဗ်။
Thank you for your sharing. I am worried that I lack creative ideas. It is your article that makes me full of hope. Thank you. But, I have a question, can you help me?