အရင္ လွဴၾက ဒါန္းၾက ၾကည္ညိဳၾကရာဝယ္ (၅) မွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု လႊဲသြားတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဓမၼဒါနႏွင့္ အဓမၼဒါနကုိ တရားသျဖင့္ အလွဴႏွင့္ မတရားသျဖင့္အလွဴလုိ႔ပါ။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေျပာမိသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္တမ္း လွဴသင့္ေသာ အလွဴ၊ မလွဴသင့္ေသာအလွဴလု႔ိ ဘာသာျပန္ရမယ္ ထင္တယ္။ လွဴသင့္တာက ထမင္း အေဖ်ာ္ စသည္ေပါ့။ မလွဴသင့္တာကေတာ့ ေသခ်င္ေနတဲ့လူကုိ ေသနည္းေျပာျပတာ၊ အဆိပ္ကုိ ဝယ္ေပးတာ၊ အိပ္ေဆးကုိ ဝယ္ေပးတာမ်ိဳးက မလွဴသင့္တဲ့ အလွဴျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္မရတဲ့အျပင္ ပါဏာတိပါတကံေတာင္ ထုိက္ပါေသးတယ္။ အဆိပ္ေတာ့ အဆိပ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအဆိပ္ႏွင့္မွ တစ္ဖက္က သင့္ေနတဲ့ အဆိပ္ပ်က္ျပယ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဆိပ္လွဴတာက ဒါနေျမႇာက္ပါတယ္။ လူေတြႏွင့္ သတၱဝါကုိ ေသေစႏုိင္တဲ့ ပိုက္ကြန္၊ ေလး၊ ဓား၊ ေသနတ္ စတဲ့ လက္နက္ပစၥည္းကုိ အထည္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းစတဲ့ ေဆာက္လုပ္ဖုိ႔႒ာနေတြမွာ လွဴရင္ ကုသုိလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုိင္းေတာ့ မလွဴရပါဘူး။ အဓမၼဒါန ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္မလွဴသင့္တာကေတာ့ အရက္ ေသစာ ျဖစ္ပါတယ္။ လွဴရင္ အျပစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရက္ႏွင့္ ေဖာ္မွ ရတဲ့ေဆး၊ ဦးေရႏွင့္ ေဖာ္မွ ရတဲ့ေဆးကုိ အရက္၊ ဦးေရ စတာေတြကုိ လွဴရင္ေတာ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ပါတယ္။ အလွဴလုပ္ရာမွာ ဇာတ္ပြဲသဘင္ေတြ အဆုိ အက အတီး အမႈတ္ေတြ ထည့္တာကလည္း ဒါနမေျမႇာက္တဲ့အတြက္ မလုပ္သင့္ မလွဴသင့္တဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ အတီးအမႈဆုိေပမယ့္ ဓမၼႏွင့္ သင့္ေလွ်ာ္တဲ့ အတီးအမႈတ္မ်ိဳးကုိက်ေတာ့ အဓမၼဒါနလုိ႔ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္သလို ကာမဂုဏ္ လွဴတာမဟုတ္ဘဲ မိန္းမစသူကို ေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္သူအျဖစ္ လွဴတာကလည္း အဓမၼဒါနလုိ႔ မဆုိသာပါဘူး။ အကုသုိလ္ ျဖစ္ေစတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မိရင္ေတာ့ မလွဴတာေကာင္းပါတယ္။ လွဴၿပီးမွ ေနာင္တရတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းပါဘူး။
အလွဴလုပ္တဲ့အခါ မူလရည္စူးရင္းစြဲ ပုဂၢိဳလ္၊ ေနရာ စသျဖင့္ တစ္ခုခု ရွိၿပီးသားကေန တျခားကုိ ေျပာင္းလွဴတာမ်ိဳးရွိတယ္။ အဲဒီလုိ ဒါနမ်ိဳးမွာ ပုဗၺေစတနာ ပ်က္ယြင္းတဲ့အတြက္ ကုသိုလ္ရသင့္သေလာက္ မရေတာ့ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ စိတ္ထဲကေန ဒီေက်ာင္း၊ ဒီေစတီ၊ ဒီသံဃာစသျဖင့္ ရည္ထားၿပီး အေၾကာင္းမညီၫြတ္လုိ႔ တျခားေက်ာင္း၊ ေစတီ၊ သံဃာကုိ လွဴရင္ေတာ့ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ မထိခုိက္ပါဘူး။ ကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ေက်ာင္းဆုိရင္လည္း ေက်ာင္းထုိင္၊ ေစတီဆုိလည္း ေဂါပက၊ သံဃာဆုိလည္း သံဃာ စသူကုိ “တပည့္ေတာ္ ဘာလွဴပါ့မယ္ ” စသျဖင့္ ေျပာထားၿပီး လွဴဖြယ္လည္း စံုေရာ ေျပာထားတဲ့ေနရာ အပကုိ လွဴလုိက္ရင္ အဓမၼိကဒါန မေလွ်ာ္ေသာ ကုသုိလ္ ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ အက်ိဳးေပး အားနည္းသြားပါတယ္။ သံဃာဆုိပါစုိ႔ လွဴမယ္လုိ႔ေျပာၿပီးေနာက္မွ “သီလမရွိတဲ့ အက်င့္ပ်က္ ရဟန္း” ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ေတာင္ ေက်လည္ေအာင္ ရွင္းျပၿပီး ျပန္မဆုတ္ႏုိင္ရင္ နဂုိရည္ထားတဲ့ အဲဒီ သီလမရွိတဲ့ ရဟန္းကုိပဲ လွဴရပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္ကုိ ဘာလုိ႔ လွဴရမလဲဆုိခဲ့ရင္ေတာင္ ပုဗၺေစတနာ တည္ၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္ လွဴကုိ လွဴရပါတယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ အက်ိဳးေပး မေခ်ာေမာႏုိင္ပါဘူး။ အဓမၼိကဒါန ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ အဓမၼိက ဒါန ျဖစ္သြားရတာလဲ။ ကုိယ္က လွဴမယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးသားဆုိရင္ ကုိယ့္အလွဴရ႕ဲ တစ္ဝက္ကုိ အလွဴခံက ပုိင္သြားပါၿပီ။ ေျပာင္းလွဴတဲ့အခါ (၁) ဝစီသစၥာပ်က္ပါတယ္။ (၂) သူတပါးတဝက္ပုိင္တဲ့ ပစၥည္းကုိ လုရာက်ပါတယ္။ ဒုစ႐ုိက္ပစၥည္း အလုိလုိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ (၃) တစ္ဖက္က အလွဴခံကလည္း မတရားေသာအလွဴခံ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွဴမယ္လုိ႔ ေျပာထားရင္ လွဴကုိ လွဴရပါတယ္။ ဒါမွ ဓမၼိကဒါန သင့္ေလွ်ာ္ေသာအလွဴျဖစ္ပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါ့မယ္
ေဂ်ဂ်ဴဝုိင္
