လူတုိင္းေျပာေနက် စကားမုိ႔ ပုိေျပာဖုိ႔ေတာ့ မရွိပါဘူး။ “ဒီေန႔ ကံဆုိးတယ္” ၊ “ဒီေန႔ ကံေကာင္းတယ္” စသျဖင့္ ေျပာေျပာ ေနၾကတယ္။ ကမၼပစၥေယာဆုိတာ အဲဒါပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္ ႐ုပ္ဆုိးတယ္။ ႐ုပ္ေခ်ာတယ္။ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဉာဏ္ထုိင္းတယ္။ ဒါေတြဟာ ကံပဲေလ။ ကံရဲ႕ ပစ္ခ်ရာ ရခဲ့ၾကတဲ့ ဒီဘ၀ ဒီကုိယ္ခႏၶာ ဒီ႐ုပ္ရည္နဲ႔ ဒီဉာဏ္ေတြပဲ။ ဒါဟာ ကံေၾကာင့္ေတြပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ကံကုိ ဘယ္သူလုပ္ခဲ့ၾကလဲေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ လုပ္ခ့ၾဲကတာပါပဲ။ ဘယ္လုိ လုပ္ခဲ့ၾကလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္တုိင္း လုပ္တုိင္းဟာ ကံေတြပါပဲေလ။ ဘာတစ္ခုခုကုိ မဆုိ လုပ္တုိင္းလုပ္တုိင္း ကံျဖစ္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အာေသ၀နမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ေဇာအေပၚေတာ့
နည္းနည္းတယ္တယ္ဗ်။ လွ်ပ္တစ္ပ်က္အတြင္းမွာ စိတ္အႀကိမ္ေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းမက ျဖစ္တယ္။ ျဖစ္တဲ့ အႀကိမ္တုိင္းမွာ စိတ္ေပါင္း (၁၈) မ်ိဳးေလာက္ ပါ၀င္တယ္။ အဲဒီ (၁၈) မ်ိဳးထဲမွာ ေဇာ (၇) ႀကိမ္ပါ၀င္တယ္။ ကံေတြဟာ ေဇာ (၇) ႀကိမ္ကုိ (၃) မ်ိဳးခြဲၿပီး အက်ိဳးေပးပါတယ္။ ေအာ္ တစ္ခုက … ကံ ဆုိတာ ေစတနာပါပဲ။ ေစတနာဆုိတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းေဆာက္လႉတယ္၊ တံတားေဆာက္လႉတယ္၊ ေဆး႐ံု ေဆးခန္းလႉတယ္၊ သံဃာေတြကုိ ဆြမ္းေလာင္းတယ္ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္တယ္။ အဲဒီ လုပ္တဲ့သူရဲ႕ စိတ္က ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စိတ္ဟာ “ေစတနာ” ပဲ။ ေက်ာင္းလႉလုိ႔ အုိ ဒီေက်ာင္းေပၚ သံဃာေတြ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေနရမွာပါလား၊ သံဃာေတြ ျမန္ျမန္ေလး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနလုိ႔ရေအာင္ ၿပီးေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေလးဟာ ကံျဖစ္လာတယ္။ “အင္း ဒီေက်ာင္းႀကီးၿပီးရင္ ငါေတာ့ သီရိသုဓမၼသိဂႌဘဲြ႕ရရခ်ည္ေသးရဲ႕” (အဲဒီဘြဲ႕နဲ႔ ငါဘာေလး လုပ္စားလုိက္ဦးမယ္) ဆုိရင္လည္း ကံျဖစ္တာပါပဲ။ ( ဒီကုသုိလ္ေတြမွာ နိဗၺာန ပစၥေယာ ေဟာတု မပါခဲ့ရင္ ဘာသာျခားေတြ လုပ္တဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈက ပုိၿပီး သန္႔စင္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္) ကံေတြဟာ ေဇာမွာ (၃) မ်ိဳးကြဲၿပီး အက်ိဳးေပးတယ္။ ပထမေဇာမွာ ျဖစ္တဲ့ ကံက ဒီဘ၀မွာပဲ အက်ိဳးေပးတယ္။ အလယ္ေဇာ (၅) ခ်က္မွာ ျဖစ္တဲ့ ကံက သံုးဘ၀ေျမာက္ဘ၀ကစလုိ႔ နိဗၺာန္ရတဲ့အထိ အက်ိဳးေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေဇာကံကေတာ့ ေနာက္ဘ၀မွာ ခ်က္ခ်င္းအက်ိဳးေပးပါတယ္။ (ဗုဒၶဘာသာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီေနာက္ဆံုးကံကုိပဲ သိၾကပါတယ္) အဲဒီလုိ အက်ိဳးေပးတယ္ဆုိရာမွာလည္းေပါ့ေလ။ ကုိယ္ျပဳလုပ္တဲ့ကံက အေတာ္ေလး ႀကီးေလးတဲ့ကံဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀ေတြ ဘာေတြ ျခားမေနပါဘူး။ အက်ိဳးေပးပါတယ္။ ကုသုိလ္ကံက ႀကီးလြန္းရင္ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ ရတာပဲ။ အကုသုိလ္ကံက လည္းမေနဘူး။ အက်ိဳးေပးတာပဲ။ ငရဲခ်က္ခ်င္းက်တာပဲ။ တခ်ိဳ႕ကံမ်ားက်ေတာ့ ေနာက္ဘ၀မွကုိ
အက်ိဳးေပးတာ။ တခ်ိဳ႕ကံက်ျပန္ေတာ့ အခြင့္ရမွ အက်ိဳးေပးတာ။ အဲ အက်ိဳးမေပးတဲ့ကံလည္း ရွိတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္တယ္။ စိတ္က မထက္သန္ဘူး။ ေစတနာက မပါဘူး။ ဒီလူႀကီး ေငြေတြ ဒီေလာက္ေပါရက္နဲ႔ သံုးျဖဳန္းေနတာ ကုသုိလ္လည္း မလုပ္ဘူးလုိ႔ သူမ်ားကဲ့ရဲ႕မွာေၾကာက္လုိ႔ လႉတာ။ ဟုိဘုန္းႀကီးကုိပဲ လႉခ်င္တယ္။ ဒီေက်ာင္းကိုလႉမွ ဂုဏ္ရွိမယ္စတဲ့ စတဲ့အလႉမ်ိဳးေတြက အက်ိဳးေပးတန္သေလာက္ မေပးႏုိင္ဘူး။ ႏွေျမာစရာကုသုိလ္ေတြအတြက္ ႏွေျမာစရာကံေတြ ျဖစ္တာပါပဲ။
ေနာက္ကံေတြက အက်ိဳးေပးပံု တမ်ိဳးရွိေသးတယ္။ ေသခါနီးအခ်ိန္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ကံ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြမ်ား အၿမဲသတိေပးၾကတယ္။ ေသခါနီးအခ်ိန္ အေရးႀကီးတယ္ေနာ္လုိ႔။ ေသခါနီး မေကာင္းနိမိတ္မ်ားထင္လုိက္လုိ႔ကေတာ့ ဘုရားမကယ္ႏုိင္ သိၾကားမကယ္ႏုိင္ပါဘဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက အၿမဲလုပ္တတ္တဲ့ အလုပ္ေလးရွိတယ္။ လမ္းမွာ ေက်ာင္းမွာ ဘုရားရင္ျပင္မွာ တံမ်က္စည္းအၿမဲလွည္းတယ္။ မနက္တုိင္း ဘုရားရွိခုိးတယ္။ သံဃာဆြမ္းေလာင္းတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြေတာ့ အပ်က္မခံဘူးဆုိတ့ ဲ ကုသုိလ္မ်ိဳးအတြက္ ကံေတြလည္းရွိပါတယ္။ ေသခါနီးမွာ သိပ္ၿပီး အေထာက္အကူ ျပဳတဲ့ကံပါပဲ။ ေနာက္ကံတစ္မ်ိဳးက ဘ၀ရ႕ဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကုသုိလ္ေသာ္လည္းေကာင္း အကုသုိလ္ေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳလုပ္ထားမိတယ္။ ျပဳလုပ္တုန္းကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာပါပဲ။ ျပဳလည္းၿပီးေရာ ေမ့ေနတယ္။ ဒီလူက ေသခါနီးခ်ိန္။ အနီးကပ္ကံက အက်ိဳးမေပးဘူး။ အၿမဲတမ္းျပဳလုပ္ထားတဲ့ကံကလည္း မရွိဘူး။ အဲဒါဆုိရင္ေတာ့ “ေဟး မင္းတုိ႔ မရွိဘူးလား၊ မင္းတုိ႔ ဘာမွ မလုပ္ဘူးလား၊ ဒါဆုိရင္လည္း ငါလာၿပီ” ဆုိတဲ့ကံလည္း ရွိပါတယ္။ ကံက ႀကီးေနရင္ေတာ့ မပူနဲ႔ ကံႀကီးကပဲ အက်ိဳးေပးမွာ။ သုိ႔ေသာ္ အသက္ရွင္ေနထုိင္စဥ္ကာလအတြင္းမွာေတာ့ “တံငါလက္တြင္း၊ ေရာက္လ်င္းတံုျငား၊ သံုးေကာင္ငါးကုိ၊ မွတ္သား၀မ္းထဲ၊ နည္းယူစြဲေလာ၊ ကံမြဲဉာဏ္ႏု႔ံ၊ မလံု႔မလ၊ နတ္မ,မဘူး” ဆုိတ့ဲ လကၤာေလးအတုိင္းေနထုိင္ေစဗ်ား။ (ကမၼပစၥေယာကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ၀ိပါကပစၥေယာမွာလည္း ဒီကံေတြ အက်ိဳးေပးပံုကုိ ဆက္ေျပာရမွာမုိ႔)
I don’t think the title of your article matches the content lol. Just kidding, mainly because I had some doubts after reading the article.